Ξαναθυμήθηκα την ιστορία με τα laptop που μοίρασε στους μαθητές της Α' Γυμνασίου τον περασμένο Σεπτέμβριο το υπουργείο Παιδείας, με αφορμή μία διαφήμιση. Στο σποτάκι υποτίθεται ότι ένας μαθητής, που ξεκίνησε φέτος το Γυμνάσιο, παραπονιόταν στους γονείς του, επειδή ήθελε κι αυτός laptop, σαν αυτό που πήρε πέρυσι ο μεγαλύτερος αδελφός του.
Προσέξτε: στα σχολεία έχει εισαχθεί εδώ και μερικά χρόνια η διδασκαλία των ηλεκτρονικών υπολογιστών (αν δεν κάνω λάθος 1-2 ώρες την εβδομάδα). Ωστόσο, η περυσινή διανομή των 150.000 laptop στόχευε σε κάτι ευρύτερο. Να εκσυγχρονιστεί το σύστημα διδασκαλίας, να αξιοποιηθεί η τεχνολογία για να γίνει ελκυστικότερη η παράδοση του μαθήματος και να περιοριστεί η παπαγαλία, να εξασκηθούν οι μαθητές στην έρευνα μέσα από την αστείρευτη δεξαμενή του Ιντερνετ. Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, βρε αδελφέ!
Έναςκαλός φίλος, από τον χώρο της εκπαίδευσης, μου εξήγησε ότι η διανομή των φορητών υπολογιστών έγινε το 2009, χωρίς να προηγηθεί η επεξεργασία ενός αντίστοιχου προγράμματος διδασκαλίας. Οι γονείς έτρεξαν να προμηθευτούν τους υπολογιστές εκμεταλλευόμενοι την επιχορήγηση μέσω κοινοτικών κονδυλίων, οι μαθητές βρέθηκαν με ένα laptop στα χέρια, αλλά οι καθηγητές αιφνιδιάστηκαν και δεν ήξεραν πώς να προχωρήσουν. Ενδεικτικό της προχειρότητας, είναι ότι στα σχολεία δεν υπήρχε η ανάλογη υποδομή. Ούτε ηλεκτρικές εγκαταστάσεις (πόσες πρίζες υπάρχουν σε κάθε σχολική αίθουσα;), ούτε σύνδεση με το Ιντερνετ, ούτε κοινό δίκτυο ώστε να συντονίζει ο καθηγητής τους μαθητές. Αναρωτιέμαι, ακόμη, αν προβλέφθηκε να πάρουν φορητούς υπολογιστές και οι καθηγητές, ή μήπως έμειναν απέξω...
Η Αννα Διαμαντοπούλου, που παρέλαβε το υπουργείο από τον Αρη Σπηλιωτόπουλο τον περασμένο Οκτώβριο, αποκάλυψε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2010 πως “η Ευρωπαϊκή Ένωση μας ζητάει πίσω τα λεφτά για τους υπολογιστές, που είχαν δοθεί χωρίς να υπάρχει ψηφιακό περιεχόμενο, χωρίς να υπάρχει μάθημα και εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Πήραν τα παιδιά τους υπολογιστές στα σπίτια τους και παίζανε”. Ψάχνοντας στο Ιντερνετ, εντόπισα και μία δήλωση της υφυπουργού Παιδείας, που επιβεβαιώνει ότι “οι 150 χιλιάδες υπολογιστές που δόθηκαν πέρυσι, δεν χρησιμοποιούνταν για το μάθημα, αλλά οι μαθητές τους έπαιρναν στο σπίτι και έπαιζαν παιχνίδια.”
Ο περασμένος Ιούνιος βρήκε τους μαθητές της περυσινής Α' Γυμνασίου με τους φορητούς υπολογιστές στο σπίτι. Κατόπιν, αποχαιρέτησαν καθηγητές και σχολικές αίθουσες και έφυγαν για διακοπές με τα laptop στις αποσκευές τους! Ουδείς είχε προβλέψει, βλέπετε, τί θα γινόταν στην συνέχεια. Ούτε η προηγούμενη πολιτική ηγεσία, ούτε η επόμενη που ανέλαβε μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς...
Ας δούμε τώρα τί γίνεται σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία: και εκεί υπάρχει διδασκαλία του μαθήματος των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Υπάρχουν υπολογιστές για τους μαθητές - αλλά δεν τους παίρνουν στο σπίτι τους, γιατί δεν είναι “προσωπικοί”. Παραμένουν στο σχολείο για να χρησιμοποιούνται από περισσότερες τάξεις και είναι συνδεδεμένοι σε κοινό δίκτυο. Ρώτησα συγκεκριμένα για laptop: υπάρχουν, μου είπαν. Είναι συνήθως φορτωμένα σε ένα “καροτσάκι” που τα φορτίζει ταυτόχρονα (άρα δεν χρειάζονται πολλές πρίζες) και το “καροτσάκι” μετακινείται από αίθουσα σε αίθουσα, ανάλογα με το ημερήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας. Αν θέλουν να παίξουν παιχνίδια οι μαθητές, τότε πρέπει να ζητήσουν από τους γονείς τους να αγοράσουν υπολογιστή και παιχνίδια για το σπίτι, οπότε (θεωρητικώς) θα ελέγχουν πόσες ώρες και με ποιά παιχνίδια ασχολείται το παιδί τους.
Προσέξτε: στα σχολεία έχει εισαχθεί εδώ και μερικά χρόνια η διδασκαλία των ηλεκτρονικών υπολογιστών (αν δεν κάνω λάθος 1-2 ώρες την εβδομάδα). Ωστόσο, η περυσινή διανομή των 150.000 laptop στόχευε σε κάτι ευρύτερο. Να εκσυγχρονιστεί το σύστημα διδασκαλίας, να αξιοποιηθεί η τεχνολογία για να γίνει ελκυστικότερη η παράδοση του μαθήματος και να περιοριστεί η παπαγαλία, να εξασκηθούν οι μαθητές στην έρευνα μέσα από την αστείρευτη δεξαμενή του Ιντερνετ. Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, βρε αδελφέ!
Έναςκαλός φίλος, από τον χώρο της εκπαίδευσης, μου εξήγησε ότι η διανομή των φορητών υπολογιστών έγινε το 2009, χωρίς να προηγηθεί η επεξεργασία ενός αντίστοιχου προγράμματος διδασκαλίας. Οι γονείς έτρεξαν να προμηθευτούν τους υπολογιστές εκμεταλλευόμενοι την επιχορήγηση μέσω κοινοτικών κονδυλίων, οι μαθητές βρέθηκαν με ένα laptop στα χέρια, αλλά οι καθηγητές αιφνιδιάστηκαν και δεν ήξεραν πώς να προχωρήσουν. Ενδεικτικό της προχειρότητας, είναι ότι στα σχολεία δεν υπήρχε η ανάλογη υποδομή. Ούτε ηλεκτρικές εγκαταστάσεις (πόσες πρίζες υπάρχουν σε κάθε σχολική αίθουσα;), ούτε σύνδεση με το Ιντερνετ, ούτε κοινό δίκτυο ώστε να συντονίζει ο καθηγητής τους μαθητές. Αναρωτιέμαι, ακόμη, αν προβλέφθηκε να πάρουν φορητούς υπολογιστές και οι καθηγητές, ή μήπως έμειναν απέξω...
Η Αννα Διαμαντοπούλου, που παρέλαβε το υπουργείο από τον Αρη Σπηλιωτόπουλο τον περασμένο Οκτώβριο, αποκάλυψε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2010 πως “η Ευρωπαϊκή Ένωση μας ζητάει πίσω τα λεφτά για τους υπολογιστές, που είχαν δοθεί χωρίς να υπάρχει ψηφιακό περιεχόμενο, χωρίς να υπάρχει μάθημα και εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Πήραν τα παιδιά τους υπολογιστές στα σπίτια τους και παίζανε”. Ψάχνοντας στο Ιντερνετ, εντόπισα και μία δήλωση της υφυπουργού Παιδείας, που επιβεβαιώνει ότι “οι 150 χιλιάδες υπολογιστές που δόθηκαν πέρυσι, δεν χρησιμοποιούνταν για το μάθημα, αλλά οι μαθητές τους έπαιρναν στο σπίτι και έπαιζαν παιχνίδια.”
Ο περασμένος Ιούνιος βρήκε τους μαθητές της περυσινής Α' Γυμνασίου με τους φορητούς υπολογιστές στο σπίτι. Κατόπιν, αποχαιρέτησαν καθηγητές και σχολικές αίθουσες και έφυγαν για διακοπές με τα laptop στις αποσκευές τους! Ουδείς είχε προβλέψει, βλέπετε, τί θα γινόταν στην συνέχεια. Ούτε η προηγούμενη πολιτική ηγεσία, ούτε η επόμενη που ανέλαβε μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς...
Ας δούμε τώρα τί γίνεται σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία: και εκεί υπάρχει διδασκαλία του μαθήματος των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Υπάρχουν υπολογιστές για τους μαθητές - αλλά δεν τους παίρνουν στο σπίτι τους, γιατί δεν είναι “προσωπικοί”. Παραμένουν στο σχολείο για να χρησιμοποιούνται από περισσότερες τάξεις και είναι συνδεδεμένοι σε κοινό δίκτυο. Ρώτησα συγκεκριμένα για laptop: υπάρχουν, μου είπαν. Είναι συνήθως φορτωμένα σε ένα “καροτσάκι” που τα φορτίζει ταυτόχρονα (άρα δεν χρειάζονται πολλές πρίζες) και το “καροτσάκι” μετακινείται από αίθουσα σε αίθουσα, ανάλογα με το ημερήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας. Αν θέλουν να παίξουν παιχνίδια οι μαθητές, τότε πρέπει να ζητήσουν από τους γονείς τους να αγοράσουν υπολογιστή και παιχνίδια για το σπίτι, οπότε (θεωρητικώς) θα ελέγχουν πόσες ώρες και με ποιά παιχνίδια ασχολείται το παιδί τους.
ΥΓ: Αντε τώρα να εξηγήσεις στους υπαλλήλους της Κομισιόν, γιατί δόθηκαν άρον-άρον πέρυσι τα laptop και πώς συνδέεται αυτή η προχειρότητα με το γεγονός ότι ένα μήνα αργότερα είχαμε εκλογές...
του Αντώνη Φουρλή
Πηγή : protagon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου