Μέσα στην τράπεζα, χοντρέ!

Το να αντιμετωπίζεις ως υπέρβαρος τον ρατσισμό των συνανθρώπων σου είναι κάτι που γίνεται και εν πάση περιπτώσει το έχουμε συνηθίσει. Το να βρίσκεσαι όμως αντιμέτωπος με τον ρατσισμό ενός κουβουκλίου στην είσοδο μίας τράπεζας είναι κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο.

Χθες λοιπόν είχα συναλλαγή στην Εμπορική Τράπεζα του Χολαργού. Όπως παντού έτσι κι εκεί υπάρχει σύστημα ελεγχόμενης εισόδου, αλλά είναι λίγο διαφορετικό. Μπαίνεις σε ένα κουβούκλιο με κυκλικές πόρτες εισόδου και εξόδου που ανοίγει μία-μία, αλλά στο κάτω μέρος έχει και έναν μηχανισμό που ελέγχει το βάρος. Έτσι την ώρα που πήγα να μπω δεν έκλεινε η πίσω πόρτα για να ανοίξει η μπροστά και οι πελάτες της τράπεζας παρακολουθούσαν αυτό το ασυνήθιστο φαινόμενο μέχρι που μία υπάλληλος μου άνοιξε με άλλον τρόπο και μπήκα. Μέχρι εκεί καλά, αν και δεν είναι το καλύτερο να κοιτούν όλοι εσένα, αλλά δεν τρέχει και τίποτα.

Η πραγματικά για γέλια και για κλάματα σκηνή εκτυλίχθηκε κατά την έξοδό μου. Το άψυχο κουβούκλιο την ώρα που μπήκα μέσα ξαφνικά… ζωντάνεψε: «Παρακαλώ να μπαίνετε ένας-ένας στο κουβούκλιο» ακούστηκε μία φωνή που έσκισε την ηρεμία της τράπεζας. Δέκα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος μου και με δυσκολία οι άνθρωποι συγκράτησαν το γέλιο τους όταν είδαν ότι οι δύο ήταν ένας. Εγώ. Γύρισα στην υπάλληλο και της είπα: «Δυστυχώς με τον άλλον άνθρωπο είμαστε αχώριστοι εδώ και χρόνια και δεν μπορώ να τον αφήσω». Τα πνιχτά χαμόγελα έγιναν χαχανητά, αλλά τουλάχιστον είχαν επικεντρωθεί όλοι στην δική μου ατάκα και γέλασαν μ’ αυτή κι όχι με το αγενές κουβούκλιο που θέλησε να με κάνει ρεζίλι.

Μου άνοιξαν, αποχώρησα κι εγώ με χαμόγελο από την τράπεζα και έχω πλέον άλλη μία ιστορία για να διηγούμαι στους φίλους μου και να γελάμε. Θα μπορούσε όμως στην θέση μου να ήταν ένας άνθρωπος που δεν θέλει να ακούει πράγματα για το βάρος του, δεν θέλει να νιώθει τον κόσμο να τον βλέπει και να τον σχολιάζει. Από αυτούς τους ανθρώπους αφαιρούν όμως το δικαίωμα να περάσουν απαρατήρητοι. Γιατί;

Υ.Γ. Το ξέρω ότι πρέπει να κάνουμε δίαιτα και προσπαθώ, αλλά όχι να μου την πει και το κουβούκλιο. Ουστ!

του Γιάννη Κυφωνίδη

Πηγή : protagon