Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Διέγραψε τον άνθρακα από το Facebook!

Διάγραψε τον άνθρακα από το Facebook! from GreenpeaceGreece on Vimeo.

Ο Mark Zuckerberg είναι ο ιδρυτής και Γενικός Διευθυντής του Facebook. Στο προφίλ του στο Facebook το relationship status είναι κενό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αναγράφει «Παντρεμένος με τον άνθρακα».

Ο δεσμός αυτός ξεκίνησε τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο Mark Zuckerberg ανακοίνωσε την ανέγερση κέντρου δεδομένων που θα διαχειρίζεται το Facebook, στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Το κέντρο αυτό, που θα αποτελεί το μεγαλύτερο κέντρο δεδομένων στον κόσμο, θα είναι συνδεδεμένο με το τοπικό δίκτυο ηλεκτροδότησης και άρα θα τροφοδοτείται με ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από την καύση άνθρακα. Οι χρήστες του Facebook είναι ήδη περισσότεροι από μισό δισεκατομμύριο. Για να μπορέσει το Facebook να διαχειριστεί  αυτόν τον τεράστιο όγκο πληροφοριών που διακινείται καθημερινά, θα πρέπει να επενδύσει σε ακόμα περισσότερες μονάδες κεντρικών υπολογιστών (servers), αυξάνοντας κατακόρυφα την κατανάλωση ενέργειας. Εφόσον η ενέργεια αυτή προέρχεται από μονάδες που καίνε άνθρακα, θα εκλύονται εκατομμύρια  τόνοι αερίων του θερμοκηπίου που προκαλούν κλιματικές αλλαγές. Ο κλάδος της τεχνολογίας και πληροφορικής (ΙΤ) είναι ένας από τους ταχύτερα αναπτυγμένους κλάδους σε παγκόσμιο επίπεδο, με την κατανάλωση ενέργειας να διπλασιάζεται ανά 5ετία. Μάλιστα, μέχρι το 2020 ο συνολικός τομέας ΙΤ αναμένεται να καταναλώνει έως και 1.963 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας έως το 2020. Αυτό σημαίνει τριπλάσια ενέργεια από αυτήν που καταναλώνει σήμερα και μεγαλύτερη από αυτή που καταναλώνουν η Γαλλία, η Γερμανία, ο Καναδάς και η Βραζιλία μαζί!
 
Η Greenpeace ζητάει από το Facebook 1.    Να δεσμευτεί ότι θα σταματήσει τη χρήση βρώμικης ενέργειας από άνθρακα. 2.    Να αξιοποιήσει την αγοραστική του δύναμη προκειμένου να επιλέξει μόνο καθαρές, ανανεώσιμες πηγές ηλεκτρικής ενέργειας. 3.    Να ασκήσει πολιτικές πιέσεις για μια ισχυρή κλιματική και ενεργειακή πολιτική σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, με σκοπό να διασφαλιστεί ότι όσο μεγαλώνει η κατανάλωση ενέργειας του κλάδου πληροφορικής (IT), τουλάχιστον άλλο τόσο θα αυξάνεται και η χρήση ανανεώσιμης ενέργειας. 4.    Να δημοσιεύσει τις πληροφορίες αυτές στο site ώστε τα εκατομμύρια των χρηστών να γνωρίζουν ότι το Facebook είναι ένας κλιματικός ηγέτης. 

Ποιος σκότωσε το ηλεκτρικό αμάξι;

 

Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ μπαίνουν στο ρόλο των ντετέκτιβ για να ερευνήσουν εξονυχιστικά πώς «θάφτηκε» ένα από τα πιο ελπιδοφόρα προγράμματα κατασκευής οικολογικών αυτοκινήτων.

«Να τι συνέβη: ερωτεύτηκα το αυτοκίνητό μου». Έτσι απλά εξηγεί ο Κρις Πέιν, ο σκηνοθέτης του «Ποιος σκότωσε το ηλεκτρικό αυτοκίνητο;», τι τον έκανε να φτιάξει μια τέτοια ταινία.
«Ποτέ δεν ήμουν αυτοκινητάκιας. Αλλά όλα άλλαξαν το 1997, όταν η General Motors μου νοίκιασε το νέο της ηλεκτρικό αυτοκίνητο, το EV1. Ήταν γρήγορο, δεν έκανε θόρυβο, δεν είχε εξάτμιση και δε χρειαζόταν βενζινάδικο. Με έκανε να νιώθω ότι είχε φτάσει ο 21ος αιώνας! Νόμιζα ότι θα ήταν το δεύτερο αυτοκίνητό μου, αλλά γρήγορα έγινε το πρώτο. Όπου πήγαινα όλοι ήθελαν να το οδηγήσουν. Κόστιζε μόλις 3 δολάρια να το φορτίσεις με ρεύμα κατά τη διάρκεια της νύχτας». 

Αυτά όσον αφορά στον... έρωτα. Αλλά η ταινία είναι, πάνω απ' όλα, μια ιστορία φόνου... Το βασικό ερώτημα στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει είναι σχετικό με ένα παράδοξο: το 1996 η General Motors κυκλοφόρησε το EV1, ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο με μηδενικές εκπομπές ρύπων και, ταυτοχρόνως, από τα πιο οικονομικά που κατασκευάστηκαν ποτέ. Οι λιγοστοί που είχαν την ευκαιρία να το οδηγήσουν το λάτρεψαν. Γιατί, τότε, η General Motors έφτασε στο σημείο να καταστρέψει το στόλο με τα EV1 στην έρημο της Αριζόνα; «Στην πορεία η ταινία έγινε κάτι σαν φιλμ νουάρ, ένα φιλμ μυστηρίου με άγνωστο δολοφόνο» λέει ο Κρις Πέιν. 

Το 1990 η Καλιφόρνια αντιμετώπιζε υψηλά επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Το Συμβούλιο για την Ποιότητα του Αέρα (California Air Resources Board - CARB) θεώρησε ότι βρήκε τον πραγματικό ένοχο: τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Λίγο καιρό πριν, η General Motors είχε εξαγγείλει τη δημιουργία του πρωτοτύπου ενός ηλεκτρικού αυτοκίνητου που δε θα προκαλούσε καθόλου ρύπους στην ατμόσφαιρα, δίνοντας, έτσι, πάτημα στην CARB να κάνει ένα γενναίο και φιλόδοξο φιλοπεριβαλλοντικό βήμα: θέσπισε το νόμο για το Όχημα Μηδενικών Ρύπων (ZEV), ο οποίος έθετε ως στόχο, μέχρι το 1998, το 2% των αυτοκινήτων που θα πωλούνταν στην Καλιφόρνια να μην εκπέμπει ρύπους και έως το 2003 το ποσοστό αυτό να έχει ανέβει στο 10%. Από την εποχή του καταλύτη είχε να θεσπιστεί ένα τόσο ριζοσπαστικό μέτρο υπέρ του περιβάλλοντος. 

Καθώς η General Motors βρισκόταν ήδη μπροστά από τον ανταγωνισμό, το 1996 έβγαλε στην αγορά το πρώτο EV1. Tα EV1 δεν πωλούνταν, αλλά νοικιάζονταν προς 200-400 δολάρια το μήνα (το γιατί δε διατέθηκαν ποτέ προς πώληση είναι ένα από τα μυστήρια που αποκαλύπτονται στο φιλμ). Για τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ, «ήταν ένα επαναστατικό αυτοκίνητο». Δε χρειαζόταν βενζίνη, ούτε αλλαγή λαδιών, ούτε εξάτμιση. Ακόμα και η συντήρηση των φρένων ήταν αναγκαία μόνο αραιά και πού. Το κλασικό σέρβις του EV1 περιοριζόταν στο ξαναγέμισμα του υγρού για τους... υαλοκαθαριστήρες και στην αλλαγή των ελαστικών. 

Η ιστορία αγάπης δεν είχε happy end. «Σύντομα, εμφανίστηκαν υπόγεια και σκοτεινά ρεύματα». Ενδεικτικά:
  • Το 1999 η GM αγόρασε τα Hummer, επένδυσε, δηλαδή, στο ακριβώς αντίθετο μοντέλο αυτοκίνησης.
  • Το 2000 ο αντιπρόεδρός της δήλωσε πως «δεν υπάρχει ανάγκη» να συνεχιστεί η παραγωγή των EV.
  • Το 2001 άρχισαν οι απολύσεις των πωλητών του EV.
  • To 2002 το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ συνυπέγραψε αγωγή της General Motors και της DaimlerChrysler εναντίον των αρχών της Καλιφόρνια...
  • Το 2003 η GM ανακοίνωσε πως, λόγω ελλείψεων στην προμήθεια ανταλλακτικών, σταματά την παραγωγή των EV και ζήτησε από όλους τους πελάτες της να επιστρέψουν τα αυτοκίνητά τους.
«Προς στιγμή, σκέφτηκα να κλέψω το δικό μου, αλλά, μπρος στο ενδεχόμενο να πάω για κακούργημα, έκανα πίσω...» λέει ο Πέιν. 

Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν το ειδεχθές έγκλημα, οι κινηματογραφιστές-ντετέκτιβ πήραν συνεντεύξεις από όλους τους «υπόπτους»: κατασκευαστές αυτοκινήτων, νομοθέτες της Oμοσπονδιακής κυβέρνησης και της Καλιφόρνια, μηχανικούς, καταναλωτές και χομπίστες του αυτοκινήτου από το Λος Άντζελες έως το Ντιτρόιτ. Εξέτασαν το άλλοθι του καθενός και ξεσκέπασαν το πραγματικό του κίνητρο. Τα συμπεράσματά τους δεν αφορούν μόνο στα αυτοκίνητα, ούτε μόνο τις ΗΠΑ. Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο «δολοφονήθηκε», γιατί απειλούσε το status quo. Οι ύποπτοι πολλοί, αλλά ποιος έκανε τελικά το έγκλημα; Η απάντηση στο αίνιγμα μοιάζει με τη λύση στο «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» της Αγκάθα Κρίστι. Ο καθένας με τη σειρά του, όλοι οι ύποπτοι έμπηξαν το μαχαίρι τους στο σώμα του EV1. 

Το έγκλημα ήταν τόσο τέλειο, ώστε σχεδόν κανείς δεν το πήρε είδηση. Ειδησεογραφικά, κανένα από τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ, που, κατά τα άλλα, σημειώνουν λαμπρές επιτυχίες στην ερευνητική δημοσιογραφία, δεν ερεύνησε το μυστήριο του EV1. Το έγκλημα ήταν τόσο τέλειο, ώστε οι θύτες φρόντισαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος του πτώματος. H GM απέσυρε δια της βίας όλα τα EV1 και, ενώ στον Τύπο είπε πως δόθηκαν για ανακύκλωση, στην πραγματικότητα πολλά από αυτά κονιορτοποιήθηκαν μυστικά σε απομακρυσμένα νεκροταφεία αυτοκινήτων.
Του Νικόλα Λεοντόπουλου για το περιοδικό «4 Τροχοί»

Πηγή : tvxs


Εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Μουσείο Γουλανδρή για τις ΑΠΕ

Το πρόγραμμα απευθύνεται σε μαθητές Ε' και ΣΤ' δημοτικών σχολείων και υλοποιείται με τη συμμετοχή σχολείων της Αττικής σε μία σειρά από διαδραστικά δρώμενα και εργαστήρια.

 Εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας το ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες - Επιλογή για ένα καλύτερο μέλλον» με τη συνεργασία της εταιρείας Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας Verbund.

Όπως τόνισε η πρόεδρος του Μουσείου, Νίκη Γουλανδρή, στόχος του προγράμματος είναι η «ευαισθητοποίηση των παιδιών σε θέματα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και των επιπτώσεων στον πλανήτη, ενώ παρουσιάζει προτάσεις για την αλλαγή της προσωπικής τους συμπεριφοράς και των επιλογών τους».

 Πηγή : Σκάι

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

20 χρόνια Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στο Ν. Αχαΐας

 
Στις 4-5 Ιουνίου 2010 , Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος , τιμήθηκαν στην Πάτρα όλοι οι εκπαιδευτικοί που στα 20 χρόνια εφαρμογής προγραμμάτων Π.Ε . στο ελληνικό σχολείο κατέδειξαν με κόπο και με περίσσευμα ψυχής ότι το σχολείο ανήκει στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του. Ότι η μάθηση μπορεί να είναι παιχνίδι , χαρά και δημιουργία.

Παράλληλα εκτέθηκαν δείγματα δουλειάς των παιδιών από τα προγράμματα όλων αυτών των χρόνων.
 
 

Η αποκατάσταση των καμένων της Πελοποννήσου στο μικροσκόπιο της WWF

Συνολικά 3 εκατομμύρια στρέμματα καμένης έκτασης, 235 πυρόπληκτα δημοτικά διαμερίσματα της Πελοποννήσου, δεκάδες πιθανές καταπατήσεις δασικών εκτάσεων και δασών στον Νομό Ηλείας επισκέφτηκαν στη διάρκεια του εξάμηνου οδοιπορικού που πραγματοποίησαν μέλη της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF Ελλάς. Το αποτέλεσμα της έρευνας αυτής κατέληξε στη δημιουργία μιας λεπτομερούς βάσης δεδομένων, η οποία οδήγησε στην εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων σχετικά με την κατάσταση των καμένων περιοχών της Πελοποννήσου, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007.

Η έρευνα της οργάνωσης, που έλαβε χώρα από τον Μάρτιο μέχρι και τον Αύγουστο του 2009, εστίασε κυρίως στις πιθανές αλλαγές στις χρήσεις γης, την παρουσία βόσκησης εντός των καμένων εκτάσεων, την πορεία εξέλιξης της βλάστησης με τις πυρκαγιές και τον κίνδυνο διάβρωσης.

Κάθε πρωί, τα μέλη της WWF Ελλάς, αφού είχε προκαθοριστεί η διαδρομή που θα ακολουθούσαν, ξεκινούσαν για να καλύψουν τα πυρόπληκτα δημοτικά διαμερίσματα, έχοντας μαζί τους ως απαραίτητο εργαλείο ένα πρωτόκολλο, όπου συμπλήρωναν συγκεκριμένες παρατηρήσεις σχετικά με την κατάσταση που διαπίστωναν.

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας λεπτομερούς βάσης δεδομένων, πλούσιας σε χωρική και περιβαλλοντική πληροφορία, καθώς και σε φωτογραφικό υλικό, η οποία βοήθησε σημαντικά στην εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς την αποκατάσταση των περιοχών που επισκέφτηκαν.

Τα βασικότερα συμπεράσματα που εξάχθηκαν είναι:

- Είναι ορατός ο κίνδυνος αλλαγών χρήσης γης σε ορισμένες περιοχές, κυρίως λόγω επέκτασης των γεωργικών καλλιεργειών εις βάρος των δασικών εκτάσεων.
- Η αναβλάστηση είναι ικανοποιητική στις περισσότερες πληγείσες περιοχές.
Τα βασικότερα προβλήματα εντοπίζονται σε περιοχές με επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές (τελευταία 10 – 20 χρόνια) ή σε περιοχές με ψυχρόβια κωνοφόρα (π.χ. έλατα).
- Προβλήματα υποβάθμισης της βλάστησης παρουσιάζονται σε ορεινές περιοχές (κυρίως Αρκαδία, Πάρνωνας), λόγω έντονης βόσκησης.
- Η Αιγιαλεία και ορισμένες περιοχές της Ηλείας αντιμετωπίζουν τα σημαντικότερα προβλήματα διάβρωσης.

Στόχος της οργάνωσης είναι να αξιοποιήσει τα στοιχεία αυτά ώστε να είναι σε θέση να επισημάνει ποια πυρόπληκτα δημοτικά διαμερίσματα παρουσιάζουν πρόβλημα μεταπυρικής αποκατάστασης και σε ποιο βαθμό.

Πηγή: tvxs

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ενέργεια από ... τα γαϊδουράγκαθα!



Οι επιστήμονες το αποκαλούν “το ελληνικό πετρέλαιο” και όχι άδικα αφού το γαϊδουράγκαθο ή αλλιώς η αγριαγκινάρα, αν χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη για στερεο καύσιμο, μπορεί πραγματικά να αντικαταστήσει τη χρήση πετρελαίου σε σπίτια και βιομηχανίες αλλά και να συμβάλλει στην παραγωγή ενέργειας.

Φανταστείτε ότι η καλλιέργεια ενός εκατομμυρίου αρδευόμενων στρεμμάτων με αγριαγκινάρα, μπορούν να εξοικονομήσουν 1 εκατομμύριο 250 χιλιάδες τόνους πετρελαίου θέρμανσης!

“Εμείς το αποκαλούμε το ελληνικό πετρέλαιο που μπορεί να καλλιεργηθεί στην ελληνική γη από ελληνικά χέρια και γιατί όχι και με δυνατότητες εξαγωγής” λέει στη ΝΕΤ ο Νίκος Δαναλάτος – Καθηγητής Γεωργίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
 
Η καλλιέργεια της αγριαγκινάρας είναι εξαιρετικά απλή αφού η σπορά γίνεται μια φορά κάθε 12 χρόνια (!) και δε χρειάζεται ζιζανιοκτόνα. Γι΄ αυτό άλλωστε και είναι έντονο το ενδιαφέρον απ΄ την πλευρά των παραγωγών, το τελευταίο διάστημα.

Πηγή : tvxs


Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Hungry Planet


















Δήμος Ζαχάρως – Φιγαλείας: Προεκλογικά παιχνίδια με τα περιβαλλοντικά προβλήματα;

Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από το πέρασμα της πύρινης λαίλαπας που ήρθε να αφανίσει 41 ανθρώπινες ζωές, το 90% του παρθένου δάσους και των καλλιεργειών του Δήμου, 1000 περίπου κτίσματα αλλά και αμέτρητες ελπίδες για το μέλλον. Οι στιγμές που έζησαν οι κάτοικοι ήταν τραγικές αλλά και οι μέρες που ακολούθησαν ήταν εξίσου σκοτεινές. Άνθρωποι περιφέρονταν για μήνες μέσα σ’ ένα σκηνικό καταστροφής, εξαθλίωσης, ντροπής και θανάτου. 
Της Αγγελικής – Ελένης Μπιτζούνη

Σήμερα, οι έρευνες συνεχίζονται για να βρεθούν οι υπαίτιοι της καταστροφής. Κανείς ακόμα δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν έφταιγε η πρωτοφανής ανεπάρκεια ανθρώπινου δυναμικού και υλικών μέσων της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, η ανικανότητα που επέδειξαν οι υπεύθυνοι την κρίσιμη στιγμή, η ανυπαρξία συντονισμού και σχεδίου δράσης, η έλλειψη κτηματολογίου, η τραγική εγκατάλειψη που παρουσιάζουν τα δάση της Ηλείας από άποψη δασοπροστασίας, οι χωματερές, ο «στρατηγός» άνεμος και οι υψηλές θερμοκρασίες, η γιαγιά που έψηνε κόλλυβα, οι οικοπεδοφάγοι, οι «ασύμμετρες απειλές» ή κάτι άλλο από τα τόσα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς… 

Την ίδια στιγμή, ο Νομάρχης Ηλείας διαπιστώνει ότι τα περισσότερα από τα όσα υποσχέθηκαν οι ιθύνοντες ενώπιον Θεού, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τηλεοπτικών συνεργείων και ανθρώπων έμειναν στα χαρτιά, μιας και η διαδικασία αποζημίωσης δεν έχει ολοκληρωθεί, τα προτεινόμενα από επιστημονικές επιτροπές για την κτηνοτροφία, τη γεωργία και τις υποδομές δεν τηρούνται, ενώ το οδικό δίκτυο των πυρόπληκτων περιοχών παραμένει αδιάβατο… Και οι άνθρωποι, οι οποίοι εισέπραξαν το περιβόητο τριχίλιαρο με συνοπτικές διαδικασίες τότε, διώκονται σήμερα…

Οι φλόγες όμως δεν σιγοκαίουν πια, τα δάκρυα στέρεψαν αλλά η ψυχή πονάει ακόμα. Το μυαλό έχει καθαρίσει από τους καπνούς και η μνήμη λειτουργεί - μάλλον εις βάρος κάποιων. Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και τα ζητήματα με περιβαλλοντικό χαρακτήρα είναι πάντα επίκαιρα.
Στις αρχές του 2007, ιδρύθηκε ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Ζαχάρως, ο οποίος σήμερα αριθμεί περίπου 300 μέλη. «Η προστασία του Καϊάφα και οι επιπτώσεις από τη χάραξη του Βορειοδυτικού Άξονα Πελοποννήσου μας οδήγησαν στη δημιουργία του Συλλόγου. Σήμερα, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, διαπιστώνουμε ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα στην περιοχή είναι μεγάλα και χρειάζονται συντονισμένη προσπάθεια για την ανάδειξη και την επίλυσή τους», τονίζει ο κ. Κωνσταντίνος Αγραπιδάς, πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συλλόγου, διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου και υποψήφιος δήμαρχος Ζαχάρως - Φιγαλείας.

Όσον αφορά στον Βορειοδυτικό Άξονα Πελοποννήσου, μετά την απόφαση της Κομισιόν για αναθεώρηση του σχεδιασμού της εθνικής οδού Αθηνών – Πατρών – Πύργου – Τσακώνας, λόγω παραβίασης της Οδηγίας 9243ΕΟΚ για τις προστατευόμενες περιοχές του δικτύου NATURA και εν αναμονή της νέας σύμβασης που πρέπει να περάσει από τη Βουλή, ο κ. Αγραπιδάς προτείνει την «ανατολική χάραξη», προκειμένου να μείνει ανέπαφη η περιοχή του Καϊάφα αλλά και οι οικισμοί του Δήμου. Την ίδια στιγμή, ο κ. Σπύρος Μπηλιώνης, αναπληρωτής Δημάρχου και αντιδήμαρχος επί οκτώ χρόνια υποστηρίζει πως καλό θα ήταν να βρεθεί μια εναλλακτική διαδρομή. «Ζητήσαμε να βγει ο δρόμος από τη Ζαχάρω και να περάσει κοντά στις γραμμές του τρένου. Αν ο δρόμος περάσει από τα βουνά με βάση την ανατολική χάραξη, ίσως χρειαστεί να αλλοιωθούν ορεινοί οικισμοί του Δήμου. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε ότι ο υπάρχων δρόμος πρέπει να βελτιωθεί», υποστηρίζει ο κ. Μπιλιώνης.
Σχετικά με το ζήτημα της διάχυσης των λυμάτων και τις καταγγελίες για μόλυνση της λίμνης του Καϊάφα και της ευρύτερης περιοχής αυτής, ο κ. Μπηλιώνης σημειώνει πως υπάρχει βιολογικός καθαρισμός από το 1978, ο οποίος συνεχώς ελέγχεται και συντηρείται, ενώ βάσει του σχεδίου λειτουργίας του, υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς επεξεργασμένου νερού στην ευρύτερη περιοχή της Λίμνης, χωρίς πιθανότητα μόλυνσης ή βλάβης του περιβάλλοντος. «Η ρύπανση από τα λύματα είναι προφανής και επιδρά στη βιοποικιλότητα της περιοχής. Τίθεται θέμα δημόσιας υγείας ενώ προκαλείται βλάβη της τουριστικής εικόνας του Δήμου. Απαιτείται η κατασκευή νέου συστήματος βιολογικού καθαρισμού και η εκπόνηση ειδικού σχεδίου διαχείρισης των λυμάτων. Παράλληλα, πρέπει να υπάρξει σχέδιο διαχείρισης υδάτων των ποταμών της Νέδα, αλλά και του Καϊάφα, προκειμένου να αποτραπεί η επικίνδυνη ρύπανση των υδάτων και του υδροφόρου ορίζοντα», υπογραμμίζει ο κ. Αγραπιδάς. 

Την ίδια στιγμή, ο αντιδήμαρχος αναφέρει ότι η κατασκευή καινούργιου βιολογικού καθαρισμού θα στοιχίσει 5.000.000 ευρώ, ότι το σχέδιο υπάρχει, αλλά περιμένουν την έγκριση για να ξεκινήσουν.
Τα απορρίμματα του Δήμου και η διαχείριση αυτών είναι ένα από τα μείζονα ζητήματα που θα αντιμετωπίσει η νέα Δημοτική Αρχή. «Η ανεξέλεγκτη διάθεση και καύση των απορριμμάτων απειλούν τη δημόσια υγεία. Απαιτείται άμεσα εκπόνηση σχεδίου ανακύκλωσης και διαχείρισης απορριμμάτων, ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα, αλλά και να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης στο Δήμο», σημειώνει ο κ. Αγραπιδάς. Ο κ. Μπηλιώνης αναφέρει σχετικά πως θα σταματήσουν οι ταφές των απορριμμάτων και θα αρχίσει η μεταφορά τους σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο Δήμο Σκιλλούντος.
Η αξιοποίηση των 2.500 στρεμμάτων που «παραχωρήθηκαν» στο Δήμο, λίγες μέρες μετά τις πυρκαγιές, απασχολεί τόσο τους κατοίκους όσο και τους υποψηφίους προς ανάληψη της εξουσίας στο Δήμο. Ο νυν αντιδήμαρχος υποστηρίζει πως η έκταση αυτή προστατεύεται μέσω της εν λόγω σύμβασης και πως ο Δήμος επεμβαίνει είτε με δεντροφυτεύσεις είτε με καθαρισμούς εκεί όπου έχει δικαίωμα να το πράξει. 

«Περιμένουμε τη μελέτη της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι η αξιοποίηση της περιοχής είναι απαραίτητη», τονίζει ο κ. Μπηλιώνης. Την ίδια στιγμή, ο κ. Αγραπιδάς σημειώνει πως δεν πρόκειται για σύμβαση παραχώρησης αλλά για μνημόνιο. «Επιβάλλεται η εκπόνηση και η υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου διαχείρισης και αξιοποίησης του Καϊάφα και της παραλιακής ζώνης, η σύσταση ειδικού φορέα διαχείρισης του Καϊάφα και η ανάδειξη των δρόμων του πολιτισμού που συνδέουν την Αρχαία Ολυμπία, το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, το Ναό της Δήμητρας και τον Καϊάφα», εξηγεί ο ίδιος ενώ προσθέτει ότι μέσα στον Σεπτέμβριο πρόκειται να συναντήσει την υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής για τα εν λόγω θέματα.

Τέλος, σχετικά με τα «υπό κατασκευή» έργα σε όλο το Δήμο και τα ζητήματα που έχουν προκύψει αναφορικά με τη νομιμότητα των συνθηκών υπό τις οποίες κατασκευάζονται καθώς και τη λειτουργικότητά τους, ο πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συλλόγου σχολιάζει : «Η κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή από άποψη περιβαλλοντικών υποδομών είναι πρωτόγονη, ενώ υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι προκειμένου να προβείς στην κατασκευή κάποιου έργου πρέπει οπωσδήποτε να παρανομήσεις. Η περιοχή απαιτεί ένα όραμα και ένα νέο ξεκίνημα που θα βασίζεται στην οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και πολιτισμική ανάπτυξη του τόπου. Απαιτεί ένα νέο ήθος νομιμότητας και δικαιοσύνης για τον πολίτη». Παράλληλα, ο νυν αντιδήμαρχος υποστηρίζει πως αν βρεθεί ξανά στο τιμόνι του Δήμου θα πράξει τα δέοντα, προκειμένου να συνεχιστεί η κατασκευή όσων υποδομών έχουν ήδη ξεκινήσει αλλά και να δημιουργηθούν νέες για το καλό του τόπου. «Είναι εύκολο να καταγγέλλεις, αλλά δύσκολο να προτείνεις εφαρμόσιμες λύσεις. Πίσω από όλα αυτά κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες», συμπληρώνει ο ίδιος.

Άραγε το οικολογικό έγκλημα συνεχίζεται μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου 2007 ή πολιτικά παιχνίδια παίζονται εις βάρος του περιβάλλοντος ; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που θα κληθεί να απαντήσει ο κάθε πολίτης του Δήμου Ζαχάρως – Φιγαλείας στις ερχόμενες Δημοτικές Εκλογές, επιλέγοντας τον επόμενο τοπικό άρχοντα. Σε κάθε περίπτωση, το περιβάλλον ανήκει σε όλους μας, η αξιοπρέπεια είναι δικαίωμά μας, η ζωή και ένα καλύτερο μέλλον μας αξίζουν.

Πηγή : tvxs



Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η Κούνεβα στο Ηρώδειο

 

«Είμαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα». Η κοριτσίστικη φωνή, πίσω απ' την αρχαιοπρεπή μάσκα με το παραμορφωμένο κατά το ήμισυ πρόσωπο, διαπέρασε σαν ηλεκτρικό ρεύμα τις κερκίδες του σχεδόν γεμάτου Ηρωδείου χθες το βράδυ, στην παράσταση «Ο Προμηθέας στην Αθήνα» των Γερμανών Rimini Protokoll.

Κάτω από τη μάσκα βρισκόταν η Έφη Κιουρτίδου, η οποία ενσαρκώνει την ηχογραφημένη φωνή της άτυχης συνδικαλίστριας, που πρωταγωνίστησε με τρόπο καίριο, ως σύγχρονος Προμηθέας, στην παράσταση, μια πρωτότυπη ζωντανή πληθυσμιακή καταγραφή της Αθήνας, σε διαρκή εύστοχο διάλογο με τους ήρωες της τριλογίας του «Προμηθέα».
"Είμαι άνθρωπος. Είμαι γυναίκα. Είμαι μετανάστρια από την Βουλγαρία. Είμαι 47 ετών και είμαι η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Απόψε δεν μπορώ να είμαι μαζί σας. Με αντιπροσωπεύει ένα άλλο άτομο", ήταν ο ηχογραφημένος χαιρετισμός που συγκλόνισε το κοινό. Μπορεί να απουσίαζε ως φυσική παρουσία, όμως η Κούνεβα ήταν ουσιαστικά παρούσα σε αυτή την ιδιαίτερη, συγκινησιακά φορτισμένη βραδιά. Ήταν ένας από τους 103 ανθρώπους που αντιπροσώπευαν στον "Προμηθέα στην Αθήνα" τον πληθυσμό της πόλης, καλύπτοντας ηλικιακά τη γκάμα από ένα έτος έως 92 χρονών.
"Είμαστε η Αθήνα", μας συστήθηκε με μια φωνή το πολύχρωμο, πολυεθνικό -από Αλβανία, Ασία, Αφρική, Δ. Ευρώπη, Αν. Ευρώπη - "δείγμα", που συμπεριελάμβανε αστροφυσικούς, νεφρολόγους, ταξιτζήδες- ψυχολόγους, φανοποιούς-ντελιβεράδες, αντιρρησίες συνείδησης, στατιστικολόγους, εθελοντές, δικηγόρους, μεταφορείς , συμβούλους ανθρωπίνου δυναμικού, ονειροποιούς, μαθητές, φοιτητές, οικοδόμους, συνταξιούχους, κωφάλαλους, ιδρυτικά μέλη της γραμμής SOS , ακτιβιστές, άνεργους και νήπια ."Αντιπροσωπεύουμε όλες τις περιοχές της πόλης", δήλωσαν, εξαιρώντας πάντως -άγνωστο γιατί;- τον Πειραιά και τη Νομαρχία Δυτικής Αττικής. "Είμαστε 48% άνδρες και 52% γυναίκες". Είμαστε η Αθήνα γιατί τουλάχιστον τρεις από εμάς δεν είναι καταγεγραμμένοι", είπαν κάποιοι, για να εισπράξουν το αυθόρμητο χειροκρότημα .
Σιγά σιγά σε μια αδιάρρηκτη σκυταλοδρομία ο ένας μετά τον άλλο, ακόμη και τα συνοδευόμενα μωρά, μας συστήνονταν ενώ, συγχρόνως, δήλωναν τον ήρωα της τριλογίας του Προμηθέα, με τον οποίο ταυτίζονται -Προμηθέα, Ωκεανό, Ιώ, Κράτος, Βία, Ερμή και Ωκεανίδες. Πίσω από την ταμπελίτσα του Προμηθέα, όπως αναμενόταν, στριμώχτηκαν οι περισσότεροι -ανάμεσά τους, και η θαλερή 92Χρόνη κυρία Στέλλα Μαυρογιάννη, με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα που όπως δήλωσε "μας αγαπάει όλους". Προφανώς, ο ιδεαλισμός περισσεύει στην πρωτεύουσα. Στις εξαιρέσεις, ο παραπονιάρης καλλίφωνος πρώην πρωταθλητής δισκοβολίας και νυν σωφρονιστικός υπάλληλος Γιάννης Μυλωνάς, που ταυτίστηκε με το Κράτος, η κ. Σταυρούλα, μοδίστρα στο επάγγελμα, που αγαπά τις Ωκεανίδες, χωρίς ειδική εξήγηση, τα άτομα που δεν ταυτίζονται με κανέναν αλλά κι εκείνοι που η βούλησή τους συγκρούεται με την πραγματικότητα -όπως η υπάλληλος στο ΕΣΠΑ που ενώ θα ήθελε να ταυτιστεί με τον Προμηθεά "η ζωή με κάνει να ταυτίζομαι με τον Ήφαιστο", όπως εξομολογήθηκε.
Σιγά σιγά η παράσταση ένα ζωντανό σκηνικό "πείραμα" άλλαξε φόρμα και οι 103 πρωταγωνιστές του και συμπολίτες μας έπρεπε να μοιράζονται ανάμεσα στην κατάφαση (Εγώ) και την άρνηση (όχι εγώ) ενός καταιγισμού από ερωτήματα: Ποιος πιστεύει ότι θα αλλάξει αν αποκτήσει εξουσίας; Ποιος έχει αλλάξει πεποιθήσεις τα 10 τελευταία χρόνια. Ποιος αγαπάει τη μαμά του; (εδώ όλοι σταθήκαν στην ταμπελίτσα με το Εγώ). Ποιος θα σκότωνε για να προστατεύσει την οικογένειά του; Την Αθήνα; Ποιος έχει εμπειρία από πόλεμο;
Στα εμβόλιμα βιωματικά «ιντερμέτζα» ο Γιώργος Ντούρος υπάλληλος της Εθνικής στατιστικής μας μίλησε για τη ζοφερή πραγματικότητα των 5.000 αστέγων της Αθήνας και του 14% των εργαζόμενων φτωχών κι ο αντιρρησίας συνείδησης ο Λάζαρος Πετρομελίδης για τον προσωπικό του Γολγοθά, που συμπεριλάμβανε 16 δικαστήρια και 3 φυλακίσεις.
Η Κούνεβα παρενέβη ακόμη δυο φορές: "Νιώθω σαν να είμαι δεμένη σε έναν βράχο", ακούστηκε η φωνή της. "Κάθε μια ώρα κάνω θεραπείες". Η Βουλγάρα που η πολιτική συνείδησή της παρ' ολίγο να της κοστίσει τη ζωή, μίλησε ξανά στο ρωμαϊκό ωδείο, κάτω απ΄το Παρθενώνα, για τη γυναικεία φωνή που υποδυόταν στο τηλέφωνο την ανδρική απειλώντας τη "αν δε σταματήσεις θα σε σκοτώσουμε". "Αλλά δεν το πίστεψα", αποκάλυψε ."Είχαμε ανακαλύψει παρανομίες των εργοδοτών".
Στην κατακλείδα, ενός θεάματος με την υπογραφή του Φεστιβάλ Αθηνών που είχε την θερμοκρασία, τη δύναμη και την αλήθεια της ζωής, τα 103 άτομα "αγκαλιάστηκαν" κάτω από τα ερωτήματα: "Έχουμε παραβεί ένα νόμο", "Ξέρουμε πώς τελειώνει η τραγωδία. Ξέρουμε ότι ο Προμηθέας θα νικήσει".
Η Κούνεβα μπορεί να μην ανέβηκε στη σκηνή, όμως βρέθηκε στο τέλος αυτού του σκηνικού θριάμβου στα παρασκήνια με μαύρα γυαλιά, ένα γλυκό χαμόγελο για να προσφέρει στους Γερμανούς σκηνοθέτες Χέλγκαρντ Χάουγκ και Ντάνιελ Βέτσελ δυο γλαστράκια. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Όπως εξηγούσε νωρίτερα σαν μικρό παιδάκι η φωνή της στη σκηνή: "Δεν είχα μιλήσει πολύ και τώρα που μιλάω δε σταματάω". Έτσι μίλησε για την τραχειοτομή, "το κόσμημά μου που θα το φοράω για χρόνια άγνωστα", τα μάτια της, που δεν την νοιάζει αν θα είναι ένα ή δυο, δίνοντας ένα μέγιστο μάθημα ψυχικού σθένους κι ανθρωπιάς.

Τι να την κάνεις τη ζωή χωρίς ζώα, ψάρια, πουλιά και... πεταλούδες!

Από τον Ευρωπόντικα
Ενας στους τρείς ευρωπαίους δεν ξέρει τι θα πεί “Βιοποικιλότητα”, ένας στους τέσσερις έχει ακούσει τη...λέξη αλλά αγνοεί το νόημα της κι' ένας στους πέντε, νομίζει ότι το θέμα δεν τον αφορά.
Γι' αυτό ίσως, όπως καταγγέλθηκε αυτή την βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, οι εθνικές κυβερνήσεις της ΕΕ αλλά και η ίδια η Κομισιόν, που σκίζεται να βάλει τα μεταλλαγμένα στο τραπέζι μας, αδιαφορεί για το τι θα γίνει με τα υπόλοιπα, πλην των ανθρώπων, όντα του Πλανήτη, βρίσκονται υπό εξαφάνιση.
Εφιαλτική η πραγματικότης κι' ακόμη πιο εφιαλτικό το μέλλον της ανθρωπότητας, χωρίς άλλα όντα στη Γη.
Σχεδόν το ένα στα δύο είδη θηλαστικών στην Ευρώπη κινδυνεύει με εξαφάνιση και η απειλή είναι ακόμα μεγαλύτερη για τα πουλιά και ορισμένα ψάρια.
Στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση σήμερα, το 42% των θηλαστικών, το 43% των πουλιών, το 52% των ψαριών στις λίμνες και τα ποτάμια, το ένα στα τρία αμφίβια αλλά ακόμα και σχεδόν τα μισά είδη ερπετών και πεταλούδας απειλούνται.
Παγκοσμίως δε, η εξαφάνιση των ειδών έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, προχωρώντας με ρυθμό μέχρι και 1.000 φορές πάνω του φυσιολογικού ενώ εκφράζονται φόβοι ότι αν δεν αλλάξει κάτι θα έχει δεκαπλασιασθεί και πάλι μέχρι το 2050.
Απευχόμενη μια τέτοια προοπτική, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, υιοθέτησε ένα Ψήφισμα, για την ενίσχυση της βιοποικιλότητας, επιχειρώντας να βγάλει τους ευρωπαίους από την νιρβάνα και την άγνοια και να τους σπρώξει, σ' έναν νυν υπέρ πάντων αγώνα, για την προστασία των ζώων, των πτηνών και των ψαριών που είναι υπό εξαφάνιση.
Με την φύση φτωχότερη, θα γίνει ακόμη πιο φτωχή η ανθρωπότητα, συμπέραναν οι ευρωβουλευτές, αποδίδοντας την απώλεια της βιοποικιλότητας, στην έλλειψη πολιτικής βούλησης, για την αλλαγή εδραιωμένων αναπτυξιακών, παραγωγικών και καταναλωτικών επιλογών.
Κανόνες υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται, είπαν χαρακτηριστικά.
Η Ολλανδέζα ευρωβουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, Εσθερ ντε Λάγκε, εισηγήτρια της σχετικής έκθεσης, υπενθύμισε ότι, δυστυχώς, στη εποχή μας, το πολύτιμο είναι ανυπεράσπιστο ενώ, ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης, που είχε καθοριστική συμβολή στη διαμόρφωση του τελικού ψηφίσματος, κατηγόρησε, το Συμβούλιο της ΕΕ και την Κομισιόν ότι δεν ενδιαφέρονται για την βιοποικιλότητα.
Αντί να επιταχύνουν τις προσπάθειες για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, σκέπτονται με στενά οικονομικά κριτήρια, είπε ο Ελληνας ευρωβουλευτής, σημειώνοντας ότι:
Τραγικό παράδειγμα αυτής της λογικής η Γαλλία, που αποφάσισε, πρόσφατα, να μην προστατέψει τις τελευταίες 20 αρκούδες των Πυρηναίων, γιατί το βρίσκει “αντιοικονομικό”.


Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Η χώρα θα σωθεί εάν γεμίσει Ες-Γιου-Βι !!



Το βίντεο απαντά στο ερώτημα «τι λέει το αυτοκίνητό σου για σένα» και είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στους εραστές – πολιτικούς και μη - της απόσυρσης αυτοκινήτων!
Όχι σε όλους, βέβαια, αλλά σε εκείνους που ανά τρίμηνο μας «βομβαρδίζουν» με προτάσεις και δημοσιεύματα ότι έρχεται νέο κύμα απόσυρσης αυτοκινήτων για να σωθούμε από την οικονομική κρίση και να γλιτώσουμε μια ώρα αρχύτερα από τα «δόντια» του ΔΝΤ!
Ω, του θαύματος η απόσυρση που προτείνεται έχει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά… Δίνει μεγάλα μπόνους για την αγορά αυτοκινήτων μεγάλου και πολύ μεγάλου κυβισμού και βέβαια «ψίχουλα» για την αγορά μικρών οικονομικών αυτοκινήτων που εκπέμπουν και λιγότερους ρύπους.
Ω, του θαύματος, η χώρα θα σωθεί εάν  την «εγκαταλείψουν»  τα μικρά, πτωχά, ταπεινά,  κατ’ ευφημισμό  τετράτροχα, που εμποδίζουν την άνετη κίνηση των-  μαϊμού και μη – SUV.
Προς το παρόν το υπουργείο Οικονομικών ανθίσταται γιατί δεν έχει φράγκο στο ταμείο…
Προς το μέλλον όμως;
Υ.Γ
Το βίντεο είναι από καμπάνια του βρετανικού γραφείου της Greenpeace.

Της Βάλιας Μπαζού

Πηγή : Το Ποντίκι 

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Ομαδική η βία στα σχολεία

Το πρόβλημα της βίας στα σχολεία, ακόμα και από παιδιά του νηπιαγωγείου, είναι γνωστό. Το νέο φαινόμενο είναι οι οργανωμένες ομαδικές και συστηματικές εκφράσεις της βίας. Το φαινόμενο αυτό αλλά και η διαχείρισή του από τους εκπαιδευτικούς και τον σχολικό περίγυρο εξετάζει έρευνα της Εθνικής Επιτροπής Μελέτης των Ομάδων Ενδοσχολικής Βίας (ΕΕΜΟΕΒ). 

Η έρευνα έχει τίτλο «Ομαδική βία και επιθετικότητα στα σχολεία». Πραγματοποιήθηκε υπό τη διεύθυνση της Αλίκης Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου, κατά τα σχολικά έτη 2006-2007 και 2007-2008, με ερωτηματολόγια (38 ερωτήσεις) που εστάλησαν σε σχολεία και τοπικές ενώσεις εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. 

Κληθέντες να επισημάνουν περιπτώσεις επιθετικής συμπεριφοράς προς αδύνατους, «δυσπροσάρμοστους», αλλοδαπούς ή «διαφορετικούς» μαθητές, το 61,9% των εκπαιδευτικών απάντησε πως είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτές, ενώ το 4,6% ανέφερε πως έχουν σημειωθεί πολλές περιπτώσεις. Ωστόσο, ένας στους τρεις απάντησε πως συμβαίνουν με μεγάλη συχνότητα έντονοι διαπληκτισμοί στο σχολείο μεταξύ των παιδιών και, όταν γίνεται αυτό, παρατηρείται πως συχνότερα ανταλλάσσονται βρισιές ή χτυπήματα, ενώ σπανιότερα «βγαίνουν» μαχαίρια.

Σχετικά με τις μορφές των διαπληκτισμών, το 53,10% απαντά πως «απλώς βρίζονται», το 28,4% «γελοιοποιούν, ταπεινώνουν», το 1% «κακοποιούν σεξουαλικά», 0,3% «βγάζουν σουγιά, κοπίδια, μαχαίρια», 1% «προσπαθούν να ληστέψουν μαθητή/τρια», 12,3% «άλλα-χειροδικούν, κλοτσούν, τραβούν μαλλιά, απειλούν». 

Όσον αφορά στην ομαδοποίηση των μαθητών στο σχολείο, το 81,2% απαντά πως «τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες», ενώ αρνητικά απαντά το 15,2%. Επίσης, το 32% των καθηγητών πιστεύει πως στις ομάδες αυτές υπάρχει κάποιος που δρα ως «αρχηγός», ενώ το 36% απαντά πως «δεν γνωρίζει».
Από την έρευνα προκύπτει, ότι οι μαθητές που υφίστανται κακοποίηση, λεκτική ή σωματική, έχουν συνήθως αδύναμη προσωπικότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη θάρρους, είναι συνεσταλμένοι, απομονωμένοι, χαμηλών τόνων, ευαίσθητοι ή μοναχικοί.

Σχετικά με τους λόγους για τους οποίους τα παιδιά τσακώνονται, κατά τη γνώμη των καθηγητών οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην ανωριμότητα των παιδιών, την εφηβική έξαρση, την προσέλκυση της προσοχής. Οι πιο συχνοί λόγοι τσακωμού είναι οι διαφορές στα παιχνίδια και τις αθλητικές δραστηριότητες, η αίσθηση αδικίας, οι προσβολές. 

Από την πλευρά τους, οι γονείς συνήθως δεν απευθύνονται στους εκπαιδευτικούς για να συζητήσουν τα προβλήματα των παιδιών τους στο σχολείο. Οι αντιδράσεις των οικογενειών κυμαίνονται από την απόγνωση και τον προβληματισμό μέχρι τη διαμαρτυρία και την επιθετική στάση απέναντι στους εκπαιδευτικούς. 

Παράλληλα, το 61,9% των ερωτηθέντων απαντά πως λίγα παιδιά ζητούν βοήθεια, ενώ ένα 12,7% ισχυρίζεται πως κανένα παιδί δεν έχει ζητήσει ποτέ την αρωγή τους. 

Περιστατικά διαπληκτισμών
Περιστατικό 1:
«Ενας μαθητής ράγισε το χέρι ενός άλλου μαθητή στη διάρκεια ενός παιχνιδιού (ποδόσφαιρο). Αρπαξε βίαια την μπάλα και του πάτησε το χέρι. Το σχολείο ενημέρωσε τους γονείς και των δύο μαθητών. Οι γονείς του θύματος ήταν εκνευρισμένοι, του δράστη στενοχωρημένοι με το συμβάν, αλλά δικαιολόγησαν το γιο τους. Δεν ενεπλάκησαν άλλοι μαθητές».

Περιστατικό 2:
«Στο διάλειμμα τρεις μαθητές (δύο αγόρια και ένα κορίτσι) έσπρωξαν επίτηδες έναν μαθητή, ο οποίος πέφτει συχνά θύμα λεκτικής βίας. Τον ακινητοποίησαν, του πέταξαν τα γυαλιά και το κορίτσι-αρχηγός τα πάτησε. Ο πατέρας του θύματος ήρθε στο σχολείο να φέρει άλλο ένα ζευγάρι γυαλιά. Δεν παραπονέθηκε, αφού έχει συνηθίσει να συμβαίνουν τέτοια στο παιδί».

Περιστατικό 3:
«Ενας μαθητής στο διάλειμμα, πριν προλάβει ο εφημερεύων καθηγητής να μεταβεί στον χώρο εφημερίας, εμπόδιζε μια συμμαθήτριά του να βγει από την αίθουσα. Η "εγκλωβισμένη" μαθήτρια δεν άντεξε την πίεση και έβαλε τα κλάματα. Πολλές φορές στο παρελθόν ο συγκεκριμένος μαθητής πείραζε τη συμμαθήτριά του με σεξουαλικά υπονοούμενα, με αποτέλεσμα αυτή να ξεσπάει σε κλάματα και να βρίσκεται σε παρατεταμένη -αν όχι μόνιμη- κατάσταση άγχους. Κατά τη διάρκεια του περιστατικού βρίσκονταν στην αίθουσα άλλοι δύο συμμαθητές τους. Ο ένας δραστηριοποιήθηκε για να βοηθήσει τη συμμαθήτριά του, αλλά ο άλλος βιντεοσκοπούσε το γεγονός με το κινητό του χωρίς να παρεμβαίνει (...)».

Πηγή: Ελευθεροτυπία 


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα στην τράπεζα, χοντρέ!

Το να αντιμετωπίζεις ως υπέρβαρος τον ρατσισμό των συνανθρώπων σου είναι κάτι που γίνεται και εν πάση περιπτώσει το έχουμε συνηθίσει. Το να βρίσκεσαι όμως αντιμέτωπος με τον ρατσισμό ενός κουβουκλίου στην είσοδο μίας τράπεζας είναι κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο.

Χθες λοιπόν είχα συναλλαγή στην Εμπορική Τράπεζα του Χολαργού. Όπως παντού έτσι κι εκεί υπάρχει σύστημα ελεγχόμενης εισόδου, αλλά είναι λίγο διαφορετικό. Μπαίνεις σε ένα κουβούκλιο με κυκλικές πόρτες εισόδου και εξόδου που ανοίγει μία-μία, αλλά στο κάτω μέρος έχει και έναν μηχανισμό που ελέγχει το βάρος. Έτσι την ώρα που πήγα να μπω δεν έκλεινε η πίσω πόρτα για να ανοίξει η μπροστά και οι πελάτες της τράπεζας παρακολουθούσαν αυτό το ασυνήθιστο φαινόμενο μέχρι που μία υπάλληλος μου άνοιξε με άλλον τρόπο και μπήκα. Μέχρι εκεί καλά, αν και δεν είναι το καλύτερο να κοιτούν όλοι εσένα, αλλά δεν τρέχει και τίποτα.

Η πραγματικά για γέλια και για κλάματα σκηνή εκτυλίχθηκε κατά την έξοδό μου. Το άψυχο κουβούκλιο την ώρα που μπήκα μέσα ξαφνικά… ζωντάνεψε: «Παρακαλώ να μπαίνετε ένας-ένας στο κουβούκλιο» ακούστηκε μία φωνή που έσκισε την ηρεμία της τράπεζας. Δέκα κεφάλια γύρισαν προς το μέρος μου και με δυσκολία οι άνθρωποι συγκράτησαν το γέλιο τους όταν είδαν ότι οι δύο ήταν ένας. Εγώ. Γύρισα στην υπάλληλο και της είπα: «Δυστυχώς με τον άλλον άνθρωπο είμαστε αχώριστοι εδώ και χρόνια και δεν μπορώ να τον αφήσω». Τα πνιχτά χαμόγελα έγιναν χαχανητά, αλλά τουλάχιστον είχαν επικεντρωθεί όλοι στην δική μου ατάκα και γέλασαν μ’ αυτή κι όχι με το αγενές κουβούκλιο που θέλησε να με κάνει ρεζίλι.

Μου άνοιξαν, αποχώρησα κι εγώ με χαμόγελο από την τράπεζα και έχω πλέον άλλη μία ιστορία για να διηγούμαι στους φίλους μου και να γελάμε. Θα μπορούσε όμως στην θέση μου να ήταν ένας άνθρωπος που δεν θέλει να ακούει πράγματα για το βάρος του, δεν θέλει να νιώθει τον κόσμο να τον βλέπει και να τον σχολιάζει. Από αυτούς τους ανθρώπους αφαιρούν όμως το δικαίωμα να περάσουν απαρατήρητοι. Γιατί;

Υ.Γ. Το ξέρω ότι πρέπει να κάνουμε δίαιτα και προσπαθώ, αλλά όχι να μου την πει και το κουβούκλιο. Ουστ!
του Γιάννη Κυφωνίδη
 
 

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ποιους ενοχλεί η περιβαλλοντική εκπαίδευση;

Η υπόθεση των κλειστών Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης αναδεικνύει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Σίγουρα προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν είναι η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, η οποία προφανώς θεωρείται «πάρεργο», περιττή πολυτέλεια από μια κυβέρνηση που στις προεκλογικές της εξαγγελίες έταζε «πράσινη» ανάπτυξη και άλλα παρόμοια.

Είναι όμως περιττή πολυτέλεια η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην εποχή της λειψυδρίας, των καταστροφικών πυρκαγιών και της κλιματικής αλλαγής; Πρέπει μήπως να περιμένουμε την …έλευση του σοσιαλισμού (!) για να κάνουμε Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, όπως σοβαρά – σοβαρά διατείνονται ορισμένοι; Και μέχρι τότε να ζούμε μέσα στα σκουπίδια και το νέφος, να σπαταλάμε πόρους, να ζούμε σε πόλεις πηγμένες στο τσιμέντο και τα ΙΧ δίχως ίχνος πράσινου; Γιατί μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα πολιτικών αποφάσεων όλα αυτά, αλλά υπάρχουν και ζητήματα οικολογικής συνείδησης και τρόπου ζωής που επηρεάζουν και τις πολιτικές αποφάσεις.
Θυμίζει το κλασικό ερώτημα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». 

Κι όμως, τα κινήματα των πολιτών για πράσινο, ποδηλατόδρομους, ελεύθερους χώρους, προστασία της φύσης και των δικαιωμάτων αλλάζουν καθημερινά την πόλη και την κοινωνία. Αλλάζουν συνειδήσεις, διεκδικούν δικαιώματα και χώρους και την εφαρμογή ιδεών, βοηθώντας την ωρίμανση της σκέψης της τοπικής κοινωνίας. Τα Χανιά ήταν η πρώτη πόλη της Κρήτης που στράφηκε στην ανακύκλωση, κι αυτό δεν ήταν απόφαση πολιτική από τα πάνω, ήταν πρώτα απ’ όλα διεκδίκηση του οικολογικού κινήματος που ξεπήδησε από την υπόθεση του Κουρουπητού. Η πολιτική απόφαση του Δήμου ήρθε ως αποτέλεσμα χρόνων πίεσης και διεκδίκησης. Είναι σημαντικός λοιπόν ο ρόλος των ενεργών πολιτών που διαθέτουν κριτική σκέψη, που οργανώνονται δημοκρατικά και διεκδικούν συστηματικά μια ιδέα, ένα δικαίωμα.

Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση δουλεύει η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενεργών πολιτών που διαθέτουν κριτική σκέψη, που ερευνούν, συζητάνε, οργανώνονται και διεκδικούν, αλλάζοντας την κοινωνία, τον τόπο όπου ζουν.

Κι αποδεικνύεται, με τη φετινή περιπέτεια της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ότι 18 χρόνια μετά την επίσημη αναγνώρισή της από την Πολιτεία στην Ελλάδα, παραμένει ριζοσπαστική κι επικίνδυνη για ένα σύστημα που απεχθάνεται τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες, για ένα σύστημα που προτιμά την παπαγαλία από την κριτική σκέψη, για ένα σύστημα που καθηλώνει τους μαθητές σε μια καρέκλα για έξι ή οχτώ ώρες καθημερινά, ενώ η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση τους καλεί να βγουν από τους τέσσερις τοίχους της τάξης, να περάσουν τα κάγκελα της αυλής, να πάνε στο γειτονικό πάρκο, στη γειτονιά, στη λίμνη και το ποτάμι, να μιλήσουν με ειδικούς και μη ειδικούς, να ακούσουν διαφορετικές γνώμες, να ψάξουν κι άλλες πηγές πληροφόρησης εκτός από το επίσημα εγκεκριμένο άνωθεν σχολικό βιβλίο. Όταν η κυρίαρχη παιδαγωγική καλεί τους μαθητές να μη μιλάνε, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση τους ζητάει να εκφραστούν, να πουν τη γνώμη τους, να συζητήσουν.

Σε ένα σχολείο που κυριαρχούν οι εξετάσεις και η αποθέωση της αποθήκευσης ολοένα και περισσότερων γνώσεων, η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση παραμένει επικίνδυνη αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι μπορεί να υπάρχει γνώση χωρίς βαθμολογίες κι εξετάσεις, ότι η μάθηση μπορεί να είναι παιχνίδι, χαρά, δημιουργία.

Καμιά ολοκληρωτική σκέψη δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό. Εκείνοι που θέλουν να ελέγχουν τους πολίτες, να τους άγουν και να τους φέρουν αναπαράγοντας τη δική τους εξουσία επάνω τους, δε θέλουν κριτική σκέψη, δε θέλουν ενεργούς πολίτες, θέλουν αυστηρή πειθαρχία, θέλουν την παραμικρή χαρά κι επιβράβευση να είναι αποτέλεσμα πόνου και καταναγκασμού. Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση δεν τους κάνει αυτή τη χάρη.

Ποιους ενοχλεί λοιπόν η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση; Μήπως εκείνους που θέλουν άβουλους αντί για ενεργούς πολίτες; Μήπως εκείνους που δε θέλουν οι πολίτες να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους; Μήπως εκείνους που θέλουν να ιδιοποιηθούν τον ελεύθερο χώρο, το πάρκο, το δάσος για το ατομικό τους κέρδος; Μήπως εκείνους που θέλουν να χτίσουν κάθε τετραγωνικό στις παραλίες; Μήπως εκείνους που ρυπαίνουν θάλασσες και ποτάμια; Μήπως εκείνους που δε θέλουν τα παιδιά, ως αυριανοί πολίτες, να μάθουν το μυστικό, ότι, ναι, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, μαζί με άλλους, συζητώντας και διεκδικώντας, κι αυτό είναι κάτι που κάνουν καθημερινά εκατοντάδες κινήματα πολιτών, στην πόλη μας, στη χώρα μας, στον κόσμο όλο; 


Φώτης Ποντικάκης
Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων 



Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Μολύβια...

Όταν ένα απλό μολύβι , με λίγη φαντασία και μεράκι , μετατρέπεται σε έργο τέχνης...



Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Ενεργειακή σπατάλη: Ο λογαριασμός



Η ταινία μικρού μήκους «Ο λογαριασμός» (Die Rechnung) βραβεύτηκε σε διαγωνισμό σεναρίου στη Γερμανία με θέμα την «κλιματική δικαιοσύνη» (Climate Justice).
Ο ενεργειακά σπάταλος και πλεονεκτικός τρόπος ζωής στις προηγμένες χώρες της Δύσης έχει πολλαπλά επιζήμιες συνέπειες για τους κατοίκους των υπανάπτυκτων και αναπτυσσόμενων χωρών του πλανήτη. Είναι οι πολίτες αυτών των χωρών, που καλούνται τελικά να πληρώσουν το λογαριασμό...
Οι άνθρωποι που ζουν στις 100 υπανάπτυκτες χώρες, που πλήττονται περισσότερο, από την κλιματική αλλαγή, ευθύνονται μόνο για περίπου το 3% των αερίων θερμοκηπίου που απελευθερώνονται παγκοσμίως:
Μέσος όρος απελευθέρωσης CO2 ανά άτομο, ανά έτος:
  • Μοζαμβίκη - 0,2 τόνοι
  • Μπανγκλαντές - 0,3 τόνοι
  • Ινδία - 0,1 τόνοι
  • Γερμανία - 10 τόνοι
Παγκόσμιος στόχος προς ανατροπή της επικίνδυνης αλλαγής του κλίματος:
  • Κάτω από 1,5 τόνους το έτος 2050 (σήμερα περίπου 4,4 τόνοι).
Η ταινία ήταν υποψήφια για βράβευση στον ετήσιο διαγωνισμό για βίντεο που γίνονται γνωστά μέσα από το διαδίκτυο (Viral Video Awards). Παρουσιάστηκε επίσης στο ετήσιο συνέδριο του Γερμανικού Συμβουλίου για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, στο Βερολίνο.
Πληροφορίες: www.germanwatch.org
Δείτε επίσης: Βιομηχανικά Τοπία
Η μετάφραση και ο υποτιτλισμός στα ελληνικά έγινε από τα μέλη του μεταφραστικού project του Tvxs Magdalena V. και Ανθή Κ..


Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Το Εθνικό Κέντρο για... λιλιπούτειους αναγνώστες


Τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία, ανοίγει επίσημα τις ηλεκτρονικές τους πύλες και ο «Μικρός Αναγνώστης». Πρόκειται για τον πρώτο κόμβο για παιδιά και εφήβους που δημιούργησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Ο μικρός αναγνώστης απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 6 έως 12 ετών.
Η προσβασιμότητα των μικρότερων ηλικιών στον κόσμο του Διαδικτύου είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία στην Ελλάδα το 94,1% των νέων ηλικίας 16-19 και το 88,2% των εφήβων ηλικίας 12-15 ετών έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Για τις μικρότερες ηλικίες δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία, ωστόσο, το ποσοστό θεωρείται υψηλό λόγω της εξαιρετικά διαδεδομένης χρήσης υπολογιστών και διαδικτύου.
Αντιστρόφως ανάλογη με τα ποσοστά αυτά είναι η ύπαρξη σελίδων που να καλύπτουν τα ενδιαφέροντα των παιδιών αυτών των ηλικιών ιδιαίτερα όσον αφορά το βιβλίο. Στόχος του ΕΚΕΒΙ είναι να συμπληρώσει αυτό το κενό και να ξυπνήσει το ενδιαφέρον των παιδιών για τη λογοτεχνία μέσω της χρήσης της τεχνολογίας που είναι εξαιρετικά ελκυστική για κάθε ηλικία. Αποσκοπεί επίσης να βοηθήσει γονείς, δάσκαλους και καθηγητές να εμφυσήσουν στα παιδιά την αγάπη για το βιβλίο.
Οι επιδιώξεις του Μικρού Αναγνώστη είναι:
Να ενημερώσει τα παιδιά, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς, για όλα όσα συμβαίνουν για και γύρω από το βιβλίο.
Να συστήσει τους δημιουργούς των βιβλίων σε παιδιά και νέους ώστε να εξοικειωθούν με τα πρόσωπα πίσω από τα βιβλία και να γοητευθούν από τη δημιουργική διαδικασία.
Να δημιουργήσει ένα πλέγμα παιχνιδιών και διασκεδαστικών δραστηριοτήτων που σχετίζονται με το βιβλίο και εξοικειώνουν το παιδί με τίτλους, δημιουργούς και ιστορίες δίνοντας έτσι ερεθίσματα για ανάγνωση.
Να ζυμώσει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των παιδιών μέσα από διαγωνισμούς γραφής, εικονογράφησης και συγγραφικά παιχνίδια.

Πηγή : tvxs


Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

“Τρόφιμα Α.Ε.”. Ένα ντοκιμαντέρ για το τι τρώμε και πως παράγεται.




Το ντοκιμαντέρ «Τροφή, Α.Ε.» (Food, Inc. – 2008) από τον βραβευμένο με Emmy σκηνοθέτη Ρόμπερτ Κένερ, αποτελεί μια καταγραφή της νομικής και οικονομικής ισχύος που έχουν στην οικονομία της Αμερικής οι μεγαλύτερες εταιρείες τροφίμων, καθώς και μια μαρτυρία για την επιβλαβή επίδρασή τους στην υγεία όσων εργάζονται στο στάδιο παραγωγής κι όσων τρέφονται από τα προϊόντα τους.

Η ποικιλία στα σούπερ μάρκετ είναι απατηλή καθώς όλα σχεδόν τα τρόφιμα ελέγχονται, παράγονται και διακινούνται από πολύ λίγες πολυεθνικές. Πολύ περισσότερο απατηλή, αποδεικνύεται η εικόνα της φάρμας στην εξοχή όπου σε συνθήκες υγιεινής καλλιεργούνται και παράγονται τα γεωργικά, γαλακτοκομικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.


Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

H πληρωμή ενός δασκάλου σε σχέση με ένα … υδραυλικό.


Φυσικά πρόκειται για μια σειρά απλών συλλογισμών που έστειλε ένας φίλος. Η πλάκα είναι πως η...αριθμητική του είναι σωστή, δικαιώνει τις απόψεις των συνδικάτων, παρότι το ζήτημα έχει και άλλες τεράστιες εκπαιδευτικές και κοινωνικές πλευρές….

«Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός όταν θεωρεί
φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις
αποχετεύσεις του παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών
του».
J. F. Kennedy

Με τους παχυλούς μισθούς τους βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος και δουλεύουν μόνο 9 μήνες τον χρόνο! Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν….baby-sitting (προσέχουν τα παιδιά μας)!

Μπορούμε να πετύχουμε να το κάνουν με λιγότερο από τον βασικό μισθό. Κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο. Θα τους έδινα 3 ευρώ την ώρα και μόνο
για τις ώρες που δουλεύουν και όχι για όλο τον χρόνο. Αυτό σημαίνει 15ευρώ την ημέρα (8:15 πμ to 1:30 μμ ). Κάθε γονιός θα πρέπει να πληρώνει 15ευρώ την ημέρα στους δασκάλους που κρατάνε τα παιδιά του.

Τώρα πόσα παιδιά διδάσκουν την ημέρα; Γύρω στα 25; Δηλαδή 15Χ25=375 ευρώ την ημέρα.. Όμως θυμηθείτε δουλεύουν μόνο 180 μέρες τον χρόνο! Δεν πρόκειται να τους πληρώνουμε για να κάνουν διακοπές!!! Για να δούμε…αυτό είναι 375 Χ 180 = 67.500 ευρώ τον χρόνο. (Περίεργο! μάλλον η αριθμομηχανή μου θέλει μπαταρίες!) Και τι γίνεται με τους δασκάλους ειδικής αγωγής και αυτούς που έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους;

Για να είμαστε και λίγο δίκαιοι θα τους πληρώνουμε το βασικό ωρομίσθιο που για λόγους στρογγυλοποίησης είναι 7ευρώ. αυτό σημαίνει 7 επί 5 ώρες επί 25 παιδιά επί 180 μέρες= 157.500 ευρώ τον χρόνο! Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος!

*****
Κάντε ένα δάσκαλο να χαμογελάσει, στείλτε το σε κάποιον που καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι Δάσκαλος!!! (Μέσος μισθός Δασκάλου 20,000/180 μέρες = 111 ευρώ την ημέρα /25 μαθητές =4.44/5 ώρες = 0.88 ευρώ την ώρα ανά μαθητή.) Τρομερά φτηνή φροντίδα και φύλαξη παιδιών και από πάνω μορφώνουν και τα παιδιά σας. Τρελό εεε; Τα νούμερα από την αρχική δημοσίευση έχουν αλλάξει για να ταιριάζουν με τον μέσο μισθό των δασκάλων στην Ελλάδα!

ΥΓ: Και σκεφτείτε ότι το κείμενο γράφτηκε για πολλές χώρες και ότι πια στην χώρα μας οι μισθοί και των δασκάλων συνεχώς μειώνονται, ενώ ο αριθμός των μαθητών αυξάνεται και τα αντικίνητρα για την σύνταξη κορυφώνονται… Τι αξία έχουν τα δημόσια και συλλογικά αγαθά. Έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να αρχίσουμε να την κατανοούμε… Ή μήπως πρέπει να πέσουμε μέσα στο ρέμα;

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Το σκυλί και το δελφίνι


Όταν η αγάπη ...ξεπερνά τα εμπόδια της φύσης !
Γι' αυτούς που υποστηρίζουν ότι υπάρχουν αταίριαστες αγάπες...



Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ...!!!


Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές. Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους.

Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά. Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).

Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση».

Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας).

Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.

Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.

Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;

Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.

Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή». Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!! Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!

Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι' αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.