Ένα ενδιαφέρον βίντεο - μια "εξιδανικευμένη" ματιά, στο πλαίσιο του προγράμματος Shaping perceptions and attitudes to realise the diversity advantage στο οποίο συμμετέχει ο Δήμος Πατρέων, σε κείμενο Κ. Παπαχριστόπουλου και αφήγηση Γ. Γεννατά.
Αλήθεια, σε ποια πόλη ζούμε; Την ημέρα του Καρναβαλιού, όταν οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης προσπαθούν να βρουν την κατάλληλη μεταμφίεση, οι Αφγανοί πρόσφυγες προσπαθούν να μεταμφιεστούν και αυτοί, να κρυφτούν σε κάποιο πλοίο, να περάσουν απέναντι στη Δύση. Το πέρασμα των συνόρων είναι το δικό τους Καρναβάλι, όπου παίζουν τη ζωή τους κορώνα -γράμματα.
Την ξεχάσαμε την... αμηχανία των Πατρινών, τους συλλόγους που δημιουργήθηκαν τότε για να τους διώξουν, τις πορείες των Αφγανών προσφύγων Γενάρη και Φλεβάρη 2008, το κίνημα συμπαράστασης αλλά και τραγικά γεγονότα με θανάτους και τραυματισμούς παιδιών που ζούσαν στον καταυλισμό... Δημοτικοί σύμβουλοί, επιχειρηματίες και τοπικοί "άρχοντες" στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά. Σε χίλιες και μια νύχτες στο καταφύγιο φυλακή, ο Νταβίντε, ο Μπέν, η Ιουδήθ, ο Ιλάι, η Ρεβέκκα, η Ραχήλ, ο Νουρεντίν, ο Σεβάχ, ο Αλαντίν, ο Σελάμπ, οι ταξιδιώτες του πουθενά... οι συμμορίες των ΜΑΤ, η Εκάτη μεταμφιεσμένη σε σκύλα, οι οργανώσεις, οι περίοικοι, το όνειρο και οι αποδράσεις, οι αλήθειες και τα ψέματα.
Ο Βασίλης Λαδάς (τον ξεχάσαμε κι αυτόν;) μπήκε πριν λίγο καιρό με το βιβλίο του "Μουσαφερά, οι χίλιες και μία νύχτες ενός καταυλισμού προσφύγων " στο κουβάρι της μικρής μας πόλης και καταφέρνει να ισορροπήσει στο τεντωμένο σχοινί ενός αμφιλεγόμενου θέματος, χωρίς να καταφύγει στις ευκολίες του μελοδράματος και χωρίς, εξίσου σημαντικό, να υποκύψει στην ψυχολογική πίεση της «κάθαρσης» ή της «λύσης» του δράματος. Μιλώντας για τα ακριβά διαμερίσματα που χάνουν την αξία τους και μένουν απούλητα, για τους Αφγανούς που σκοτώνονται προσπαθώντας να κλέψουν ρεύμα από τις κολόνες της ΔΕΗ, για τις αριστερές οργανώσεις που παλεύουν να τους ταΐσουν και ταυτόχρονα να τους αφυπνίσουν πολιτικά, για τις δημοτικές αρχές που οχυρώνονται στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, για τους νοικοκυραίους που με τη συμπαράσταση των εργολάβων, που ορέγονται τα οικιστικά «φιλέτα», διαμαρτύρονται ότι τα παιδιά δεν είναι πλέον ασφαλή στους δρόμους, για τους δεξιούς που βοηθάνε στα κρυφά σαν να ντρέπονται και γι' αυτούς που προσβάλλεται η αισθητική τους όταν οι ρακένδυτοι καταλαμβάνουν την πύλη της πόλης.
Μια τέτοια "βεριτέ" αξίζουμε ως πολίτες, μια γραφή «καταγγελίας» χωρίς διδακτισμό αλλά με αμεσότητα και ωμότητα (στοιχείων και στάσεων). Όπως ο σκηνοθέτης μοιάζει να φωτογραφίζει στα «ερείπια» των γεγονότων. Αλήθεια, σε ποια πόλη ζούμε, ρε μουσαφίριδες;
ΝΤΡΟΠΗ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου