Μοιάζουμε

Της Εύης Ζουρούδη

Αγαπημένε μου μαθητή,

Τα σχολεία έκλεισαν!!! Και χαίρομαι όσο κι εσύ!!!

Άσε με να σου πω δυο-τρία πράγματα που οι συνθήκες, οι κανόνες, οι ρόλοι κι οι υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν.

Μοιάζουμε.

Είμαι δάσκαλος, αλλά γεννήθηκα μαθητής, όπως όλοι μας. Μπορεί να μεγάλωσα, συνέχεια όμως μαθαίνω.

Κάθε πρωί σηκώνομαι με το ζόρι για να έρθω στο σχολείο. Μ’ αρέσει κι εμένα το διάλειμμα. Κι εγώ γελάω, από μέσα μου, με τα αστεία των συμμαθητών σου, τις γκριμάτσες του Αλέξη, τις ατάκες του Θοδωρή.

Κατανοώ απόλυτα γιατί η Ελένη δε διαβάζει κι έχει πάντα αυτό το θλιμμένο βλέμμα, γιατί ο Στέλιος δε συμμετέχει και γιατί η Χαρούλα θέλει να βγαίνει συνέχεια έξω. Μου τη σπάνε κι εμένα τα διαγωνίσματα, τα απαρχαιωμένα βιβλία, η κρύα αίθουσα, οι φωνές των συναδέλφων μου.

Μη νομίζεις ότι μόνο εσύ διαβάζεις για το μάθημα. Κι εγώ προετοιμάζομαι κι αγωνιώ αν θα τα πάω καλά. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα, διάβαζα ώρες ατελείωτες, μη τυχόν με ρωτήσεις κάτι και γίνω ρεζίλι.

Όσο φοβάσαι εσύ μη «σε βάλω στο μάτι» άλλο τόσο φοβάμαι κι εγώ μη με βάλεις εσύ, στο δικό σου.

Κάνω λάθη. Ελπίζω και προσπαθώ να μην έχουν ποτέ αντίκτυπο πάνω σου. Δεν είμαι αυθεντία. Δεν τα ξέρω όλα, ξέρω όμως ότι αποτελώ για σένα πρότυπο και οφείλω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου.

Σε σέβομαι όποια κι αν είναι η επίδοσή σου στα μαθήματα. Δε σε ξεχωρίζω από τα ρούχα σου, τη γλώσσα που μιλούν οι γονείς σου, το δώρο που μου έφερες τα Χριστούγεννα… Για μένα σημασία έχει η ψυχούλα σου, ο χαρακτήρας σου, οι γνώσεις και οι αρετές που μπορώ να σου μεταδώσω.

Αγαπάω, πονάω, θυμώνω, κουράζομαι, ερωτεύομαι, κλαίω, διασκεδάζω, σιγοτραγουδάω. Έχω κι εγώ οικογένεια, με τις χαρές και τα προβλήματά της. Πληρώνω νοίκι, τη δόση του αυτοκινήτου, τα κοινόχρηστα.

Μόλις όμως μπαίνω στην τάξη και κλείνω την πόρτα πίσω μου, μένουν όλα έξω. Μου χαρίζεις καθημερινά έναν καινούριο κόσμο γεμάτο αισιοδοξία, δύναμη κι ελπίδα.

Είχα κι εγώ όνειρα για να πετάξω αν και στραπατσαρίστηκαν λιγάκι τα φτερά μου από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό θα φροντίσω να δικά σου φτερά συνέχεια να δυναμώνουν.

Να ζήσεις το όνειρό σου!

Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή, να ξέρω πως έστω και λίγο με κάποιον τρόπο, κάποια λέξη, ιδέα, σκέψη, συμβουλή, έχω συμβάλει θετικά στη ζωή ενός ανθρώπου.

Ακόμα και τότε που τα μαθητικά χρόνια δε θα είναι παρά μια γλυκιά ανάμνηση, αν ποτέ με χρειαστείς, ψάξε μέσα σου και φώναξε: «Δάσκαλε»!

Θα είμαι εκεί.