Σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι...

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη

Έγραφα προ μηνός («Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων», http: //blo. gr/4i2): «Και ξάφνου η σχέση διακόπτεται, απότομα. Το παιδί αναχωρεί απ' την εστία, μετακομίζει σε δικό του σπίτι, η επαφή αραιώνει ή χάνεται για μήνες, τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, γίνονται με «απόκρυψη». Αυτή η διακοπή με πάγωσε πιο πολύ απ' όλα. Γιατί; Πώς; Τι θέλει να πει αυτή η διακοπή, η απόκρυψη, η απόσταση, η ρήξη;

Μπαίνω στη θέση του «διακοπέντος» γονιού: Τι έκανα στραβά; Τι κάνω λάθος; Μπορεί όλα να είναι λάθος, μπορεί και τίποτε. Είναι θυμός, είναι πλήξη, είναι αίσθηση αποκλεισμού; Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που διακόπτει τη σχέση με το σπίτι του και ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων, των εξουσιών, των συστημάτων που τον ντρεσάρουν και τον αποκλείουν; [...]

Κάτι λείπει για να το καταλάβω ολόκληρο. Πιάνω κομματάκια μόνο, κομματάκια ενός θρυμματισμένου κόσμου, που παράγει απέραντο θυμό, βία, αυτοκαταστροφή, διακοπή σχέσεων και αποκλεισμό. Αυτοτροφοδοτούμενες παρέες οργισμένων νέων, αγέλες υπαρξιακά θυμωμένων, που επιστρέφουν στην κοινωνία τον δηλητηριώδη θυμό που τους έχει προξενήσει.»

Μερικές εβδομάδες αργότερα, έλαβα ένα μέιλ από το Λονδίνο. Με μια απάντηση: «Κανείς δεν μας είπε ποτέ «σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι»». Πόνεσε ο λαιμός μου. Το παραθέτω:

«Καλημέρα σας,  

Αρχικά να σας συστηθώ, με λένε Π., είμαι φοιτήτρια στα 24 (κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) και αναπόφευκτα έγινα κι εγώ ένας από αυτούς που «αναγκάστηκαν» να αφήσουν την πατρίδα επειδή «δεν υπάρχει» άλλος τρόπος επιβίωσης.

Mε αφορμή ένα σας κείμενο «Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων» παίρνω το θάρρος να σας γράψω για τις ανησυχίες που βιώνετε κι εσείς σαν γονιός που προσφέρετε τα πάντα στα παιδιά σας, αλλά αναρωτιέστε γι' αυτή την απόσταση, την παύση επικοινωνίας και την οργή γύρω σας. Την αισθάνομαι κάθε μέρα, την κάνω πράξη συνειδητά πλέον και σας αποκαλύπτω ότι κρατώ απόσταση, γιατί πρέπει να δω τα πράγματα και να τα αξιολογήσω.

Από τέτοια καθημερινή οικογένεια προέρχομαι κι εγώ,  υπερ-σπουδαγμένη, με όλες τις ευκαιρίες στα πόδια μου. Αλλά κάτι με τρώει πάντα από μέσα (οργή  το λένε). Δεν με ρώτησε κανείς ποτέ αν εγώ ήθελα να τα κάνω όλα αυτά, οι γονείς μου με θωράκισαν με χαρτιά, γιατί αλλιώς δεν έχω στον ήλιο μοίρα.

Έτσι είναι; Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά εμένα πάντα άλλα με ενοχλούσαν. Σκεφτόμουν ότι οι γονείς μου δεν με αποδέχονται αλλιώς, ότι πρέπει διαρκώς να διαπραγματεύομαι την αξία μου και να αποδεικνύω ότι αξίζω και θα πάω μπροστά. Αλλιώς ξέρετε τι θα ήμουν; Ένα από αυτά τα παιδιά που όταν τα ρωτάς «τι σπουδάζεις;» αυτά σου απαντάνε (δειλά) «τίποτα» κι εσύ τα λυπάσαι τα καημένα γιατί δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους. Δεν πρόκοψαν και είναι τεμπελόσκυλα.  

Έτσι φτάσαμε να αξιολογούμε τις ζωές μας; Και μετά μας φταίνε όλα; Το Διαδίκτυο; Τα ΜΜΕ; Τα παιδιά σας και όλοι μας στρεφόμαστε σ' εκείνους τους συνομήλικους που ασκούν τη μικρότερη κριτική πάνω μας και μας αποδέχονται όχι για τα πτυχία μας και τα κατορθώματά μας, αλλά γιατί υπάρχει ατόφια, καθαρή αγάπη και ανάγκη έκφρασης. Κάπως πρέπει να ακούσουν οι άλλοι αυτά που παράγει το κεφάλι μας. Με ορθόδοξα ή ανορθόδοξα μέσα. Είτε λέγεται ποίηση είτε λέγεται Πυρήνες της Φωτιάς.  

Κανείς δεν μας είπε ποτέ «σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι», γιατί δεν μας αφήσατε να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Όσο καλό μας κάνετε με το να μας προστατεύετε, άλλο τόσο μας καταστρέψατε που δεν μας αφήσατε να πάρουμε τον δρόμο μας.

Να ανησυχείτε που κρατάνε απόσταση τα παιδιά σας, ίσως βρούνε τον δρόμο τους τελικά, κι ας θέλετε εσείς να τα τραβήξετε από το χέρι για να τα σώσετε και να τους δείξετε το σωστό. Αναρωτηθείτε  μια στιγμή σε ποιον κάνετε καλό και αν τελικά στη ζωή το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος είναι απλά μέτρο για να αξιολογείτε τα πράγματα και να τα βάζετε σε κουτιά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν στρατηγικές και πολιτικές χειρισμού, δείξτε και νιώστε ότι η αγάπη σας δεν έχει τόσα μέτρα και σταθμά.  

Σας ευχαριστώ που με γεμίζετε με τόσο όμορφα κείμενα και σκέψεις. Ο Θεός να σας έχει καλά, συνεχίστε έτσι.

ΥΓ.: Εγώ πάντα χορεύτρια μπαλέτου ήθελα να γίνω («άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, / γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα / σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ / μες στη ζωή πορεύτηκα» - το είπε κι ο Ελύτης).»

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27-2-2011

Σκαγιοπούλειο: ΣΤΟΠ στα σχέδια για νέα δόμηση, τώρα!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σκαγιοπούλειο: ΣΤΟΠ στα σχέδια για νέα δόμηση, τώρα!

Απαιτείται άμεση παρέμβαση της Δημοτικής Αρχής

Είναι γνωστό ότι η Πάτρα έχει σοβαρή έλλειψη ανοικτών χώρων πρασίνου στον αστικό πυκνοκατοικημένο της ιστό. Αυτό δίνει και το μέτρο της σημασίας που έχει η διατήρηση των όποιων υπάρχουν ακέραιων.

Ο κήπος του Σκαγιοπουλείου Ιδρύματος, που περικλείεται από τις οδούς Ιεροθέου, Μαυροκορδάτου, Κορυτσάς και Σολωμού, είναι ένας πολύτιμος πνεύμονας υψηλού πρασίνου, ο οποίος μαζί με τα κτίσματα που υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν καλύπτει περίπου 35 στρέμματα και αποτελεί τον κυριότερο εύκολα προσβάσιμο στο κοινό και ιδίως τα παιδιά χώρο ανοικτού πρασίνου της Δυτικής Πάτρας. Για το λόγο αυτό έχει χαρακτηριστεί ως «κήπος νεότητας» με ΚΥΑ από το 1983.

Μετά τη μείωση της έκτασης του πρασίνου με την οικοδόμηση, πριν 10 χρόνια, παρά τις προσπάθειες της ΟΙΚΙΠΑ και την υπόδειξη εναλλακτικών λύσεων, του νέου κτιρίου Ορφανοτροφείου για τα λίγα παιδιά που έχουν απομείνει, νέα επιχείρηση τσιμεντοποίησης - σαλαμοποίησης του κήπου βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως με ανακοίνωσή μας τον περασμένο Ιούλιο είχαμε ήδη καταγγείλει..  Επιδιώκεται από το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας του Σκαγιοπουλείου η οικοδόμηση κλειστού γηπέδου μπάσκετ και ανοικτού γυμναστηρίου  μέσα στον Κήπο.

Το θέμα είχε συζητηθεί στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του Υπ. Πολιτισμού τον περασμένο Ιούλιο και είχε αναβληθεί η λήψη απόφασης «για να ληφθεί η γνώμη και του δημάρχου Πατρέων». Ήδη, όμως σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας, παρά την αρνητική τοποθέτηση του ΔΣ του Σκαγιοπουλείου κληροδοτήματος, υπάρχει θετική εισήγηση της αρμόδιας διεύθυνσης του Υπ. Πολιτισμού (το νεοκλασικό κτίριο και ο κήπος έχουν κριθεί διατηρητέα και υπάγονται στο ΥΠΠΟ)  για κατασκευή του κλειστού τσιμεντο-τέρατος πίσω από τα παραδοσιακά διατηρητέα κτίρια του Σκαγιοπουλείου, (κύριο και βοηθητικό), με θυσία πολλών δέντρων και μιας παιδικής χαράς!

Σε αυτήν την επιλογή φαίνεται πως είχε καταλήξει και ο προηγούμενος ΓΓ της περιφέρειας κ. Αποστολόπουλος, παρά το γεγονός ότι η πόλη διαθέτει ήδη κλειστό γυμναστήριο στου Λαδόπουλου, 3 κλειστά γήπεδα μπάσκετ (Τόφαλος, Ολυμπιάδα, Απόλλωνας), και δυσκολεύεται να τα συντηρήσει!

Η Οικολογική Κίνηση Πάτρας,  απευθύνει δημόσια έκκληση στο νέο δήμαρχο της Πάτρας Γιάννη Δημαρά να δηλώσει προς το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων άμεσα, με έμφαση και γραπτά την αντίθεσή του στα σχέδια τσιμεντοποίησης του Σκαγιοπουλείου Κήπου.

Επίσης, να αξιοποιήσει το θεσμικό ρόλο που έχει στα πλαίσια του Δ. Σ. του Ιδρύματος του Σκαγιοπουλείου Ορφανοτροφείου για να τεθεί οριστικό τέρμα στις προσπάθειες κάποιων να μετατρέψουν τον πολύτιμο αυτό για όλους τους πατρινούς, και ιδίως τα παιδιά, χώρο σε οικόπεδο για έμμεση εξυπηρέτηση σκοπών που δεν έχουν σχέση με το δημόσιο συμφέρον.

Καλούμε επίσης και τον νέο Περιφερειάρχη κ. Απ. Κατσιφάρα, (στον οποίον υπάγεται η εποπτεία των κληροδοτημάτων), να μη συναινέσει στο έγκλημα αυτό που επιχειρείται.

Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής, η ΟΙΚΙΠΑ, και οι άλλοι τοπικοί σύλλογοι  έχουν ήδη αντιδράσει και θα αντιταχθούν σθεναρά στα σχέδια αυτά.

Δεν μπορεί στο όνομα των λίγων παιδιών που έχει το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας του Σκαγιοπουλείου, να ικανοποιούνται τα σχέδια ενός αθλητικού σωματείου σε βάρος τελικά της περιοχής και της πόλης

Η Πάτρα χρειάζεται περισσότερους ανοικτούς χώρους πρασίνου – ανάσες υγείας και ποιότητας ζωής και όχι συρρίκνωση των ήδη υπαρχόντων.

Ο ΣΚΑΓΙΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΚΗΠΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΚΕΡΑΙΟΣ!

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗ  ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!

Σονάτες στη ζούγκλα

 Σονάτες στη ζούγκλα  -  Πάνος Καράν

Όταν το πρωτάκουσα πίστεψα ότι είναι σενάριο αγγλικής ταινίας. Ένας νεαρός πιανίστας, λέει, θα δώσει 88 κοντσέρτα στον Αμαζόνιο! Ογδόντα οκτώ! Όσα και τα πλήκτρα ενός πιάνου. Για τις φυλές του Αμαζονίου, για ανθρώπους δηλαδή που έχουν για μουσική τούς ήχους στο ποτάμι και το δάσος.

Ο Στέφανος που μου το είπε – συνεργάτης μου στην εκπομπή – είχε όλα τα στοιχεία. Ο πιανίστας ήταν ο συμμαθητής του Πάνος Καράν. Γεννημένος στην Κρήτη, μεγαλωμένος στην Αθήνα και κάτοικος σήμερα Λονδίνου. Τα μουσικά περιοδικά τον αναφέρουν ως έναν από τους κορυφαίους της γενιάς του. «Ένας ευγενής ήχος (…) ένας συγκρατημένος ερωτισμός», διαβάζω σε μια εφημερίδα. Ο 28χρονος σολίστας έχει ήδη ταξιδέψει σε 75 χώρες, μιλάει ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά, γερμανικά, ρωσικά και τώρα μαθαίνει την επίσημη γλώσσα των Μανδαρίνων. Ο στόχος του είναι πριν γίνει 30 ετών να έχει επισκεφθεί 100 διαφορετικές περιοχές του πλανήτη. Και τον Αύγουστο ο Πάνος Καράν ίδρυσε Τα Πλήκτρα της Αλλαγής (Keys of Change) για να διαδώσει την κλασική μουσική σε απομονωμένα μέρη του πλανήτη. Λίγες εβδομάδες μετά άρχισε συναυλίες σε όλο τον κόσμο (πέρασε και από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), προσδοκώντας σε 88 εβδομάδες να μαζέψει 88.000 ευρώ που θα διατεθούν για τη μουσική εκπαίδευση των φυλών του Αμαζονίου και θα χρηματοδοτήσουν τα κοντσέρτα του στο μεγάλο ποτάμι. Αρωγός του σε αυτήν την προσπάθεια, εκτός από πολλούς ανώνυμους και επώνυμους, είναι και το Ταμείο του Κόνδορα για την Εκπαίδευση (The Condor Trust for Education ), η οργάνωση που ενισχύει οικονομικά τα παιδιά της Νότιας Αμερικής για να συνεχίσουν το σχολείο.

Η ιστορία λοιπόν δεν ήταν σενάριο. Και το ταξίδι θα αρχίσει τον Μάρτιο, όπου να ‘ναι δηλαδή.

Πότε ταξιδέψατε για πρώτη φορά;

Το πρώτο ταξίδι που έκανα ως πιανίστας ήταν στα 15 μου, στη Σενιγκάλια της Ιταλίας, για έναν διεθνή διαγωνισμό πιάνου. Ένιωσα πολύ σπουδαίος όταν την ώρα της εγγραφής άκουσα το όνομά μου και το όνομα της χώρας μου. Ευτυχώς κέρδισα ένα βραβείο κι έτσι η Ιταλία μου άφησε γλυκιά γεύση. Ήταν περίεργη αίσθηση, πάντως, να είμαι στο εξωτερικό με την οικογένειά μου και όλοι να κάνουν διακοπές, εκτός από μένα.

Η πρώτη συναυλία σας;

Το πρώτο ρεσιτάλ μου; Στα 13 μου στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος. Από τότε, κάθε φορά που παίζω στο θέατρο του Pierce College, που χωράει 700 θεατές, νιώθω πάλι σαν 13 ετών. Δεν θα ξεχάσω επίσης την πρώτη φορά που πήγα για συναυλία στο Μέγαρο, όταν πρωτάνοιξε το 1991. Είχα μείνει έκθαμβος από το μέγεθός του και το πλήθος των θεατών.

Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα του ταξιδιού στο μεγάλο ποτάμι; Γιατί δηλαδή επιλέξατε τον Αμαζόνιο και όχι ένα βουνό της Κρήτης;

Προσπαθούσα να σκεφθώ ένα μέρος όπου δεν θα είχαν ποτέ ακούσει τη μουσική μας και όπου δεν έχουν καμία γνώση ή προκατάληψη γι’ αυτή. Ο Αμαζόνιος εδώ και αιώνες είναι πηγή έμπνευσης, θρύλων και φιλοδοξιών. Αμέτρητες δεισιδαιμονίες και εμμονές, από το Ελ Ντοράντο μέχρι τους ανθρωποφάγους, δίνουν σ’ αυτόν τον ποταμό ιδιαίτερη δόξα. Και ένα Πρελούδιο και Φούγκα του Μπαχ ή ένα κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ ανήκουν εξίσου στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου όσο και στη σκηνή του Κάρνεγκι Χολ.

Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι δεν πρέπει να μαθαίνουμε στις άγριες φυλές του Αμαζονίου τις δυτικές συνήθειές μας. Από το χρήμα μέχρι το αλκοόλ. Για τη μουσική αυτό δεν ισχύει;

 Η μουσική είναι μουσική. Όταν μοιράζεσαι την ομορφιά ενός αφρικανικού ρυθμού, μιας μελωδίας από το Μπαλί ή μιας σονάτας του Μπετόβεν, αυτό δεν έχει σύνορα, μιλάει σ’ όλη την ανθρωπότητα.

Όταν τα 88 κοντσέρτα θα έχουν τελειώσει, τι θα θεωρήσετε επιτυχία;

Κάτι που μου αρέσει σε αυτήν την ιστορία είναι ότι δεν μπορεί να μετρηθεί με τα γνωστά κριτήρια της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Φυσικά, αν το πιάνο πέσει στο ποτάμι και δεν μπορώ να παίξω δεν θα ήταν ιδανική κατάσταση,αλλά αν στηθεί και παίξω μουσική τότε θα είναι μόνο θετική εμπειρία για όλους. Το Keys of Change δημιουργήθηκε επίσης για να βοη-θήσει παιδιά στη Λεκάνη του Αμαζονίου (και κάποια μέρα, ελπίζω, απ’ όλον τον κόσμο) να πάνε στο σχολείο. Κάτι που εμείς εδώ το θεωρούμε δεδομένο αλλά είναι πολυτέλεια για τα παιδιά στον Αμαζόνιο.

Ελληνική μουσική ακούτε;

Όλοι ξέρουμε τον Σκαλκώτα και τον Ξενάκη, που έφεραν την Ελλάδα σε αίθουσες συναυλιών σε όλον τον κόσμο. Όσον αφορά τους πιο σύγχρονους, είχα την τιμή να γνωρίσω τον Σπύρο Κλάψη και τον αείμνηστο Τάκη Καλογερόπουλο, που επηρέασαν τις προτιμήσεις μου στη σύγχρονη ελληνική μουσική. Δεν ξέρω αν φταίνε οι μουσικοί της αλλά η κλασική μουσική συνεχίζει να αφορά μια ελίτ.Εγώ όμως έχω δει αμέτρητες φορές, άνθρωποι που νόμιζαν ότι «η κλασική μουσική δεν είναι γι’ αυτούς» να συγκινηθούν και τελικά να ερωτευθούν αυτή τη μουσική μετά την πρώτη συναυλία που παρακολούθησαν. Αν μερικοί νιώθουν ότι η κλασική μουσική είναι ελιτίστικη, φταίμε και εμείς οι μουσικοί και οι συνήθεις ακροατές μας, επειδή συχνά κολλάμε υπερβολικά σε επιφανειακά πράγματα και στις παραδόσεις. Το δικό μου όραμα είναι η μουσική μου να είναι «φιλική προς τον χρήστη» και προσιτή στον καθένα, είτε παίζω στο σαλόνι κάποιου είτε στη σκηνή του Μεγάρου. Εν μέρει, αυτό με εμπνέει και στο πρότζεκτ Keys of Change.

ΤΑ ΝΕΑ 12-2-2011: ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ