Το τελικό το σίγμα

της Ρωξάνης Βασιλειάδου

Από όλους τους φίλους των γονιών μου - με τους οποίους έχω πολύ μικρή διαφορά ηλικίας - πάντα ξεχώριζα τον Ντίνο. Ήταν όμορφος, η ομιλία του είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον ακόμη και όταν δεν αντιλαμβανόμουν το περιεχόμενο της ίσως γιατί ήξερε να χρωματίζει την φωνή του, με σήκωνε ψηλά στα χέρια και μου έκανε κούνια και αεροπλανάκι . Ποτέ δεν μ’ άφηνε να περιμένω με την πρόφαση ότι η συζήτηση που βρισκόταν σε εξέλιξη ήταν σοβαρή και δεν είχε εύκολο προς χρήση το «δεν είναι ώρα για τέτοια» που με θύμωνε στην παιδική ηλικία και με εξαγριώνει στην κλιμακτήριο.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, τον Ντίνο τον έβλεπα όλο και λιγότερο, αφού η «σειρά» του είχε μπει για τα καλά στον αγώνα της... αξιοπρεπούς επιβίωσης (άλλες εκείνες οι εποχές… Τώρα το επίθετο μπορεί να περιττεύει) και των υποχρεώσεων. Παντρεύτηκε μια συμπαθέστατη κοπέλα, απέκτησε τέσσερα παιδιά, και εγώ μεγάλωσα, δεν περίμενα πίσω από την εξώπορτα με… προσμονή να παίξω με τους επισκέπτες. Στην εφηβεία οι οικογενειακές συναντήσεις είναι συνολάκια προς αποφυγή. Στο τέλος τον έχασα. Κάθε που άκουγα κάτι για εκείνον ένιωθα μια γλυκιά νοσταλγία. Γιατί ήταν τόσο ξεχωριστός ανάμεσα στους μεγάλους;

Την Παρασκευή ο Ντίνος γιόρταζε. Μαζί με τους μισούς Έλληνες και τον γιό μου. Αφού πέρασα όλο το απόγευμα λέγοντας ευχαριστώ για ευχές που άκουγα από τηλεφώνου «υγεία», «επιτυχίες» και «να τον δεις όπως θέλεις». Σκέφτηκα να καλέσω και εγώ τον Ντίνο. Να του ευχηθώ ήταν μία πρόφαση. Ήθελα να τον ακούσω. Μιλήσαμε ώρα πολύ. Έχει γίνει παππούς, η φωνή του όμως εξακολουθεί να είναι… έγχρωμη. Ανταλλάξαμε με ενθουσιασμό συνηθισμένες κουβέντες που δεν μου ακούγονταν περιττές. Κλείνοντας με την υπόσχεση πως θα βρεθούμε μου ευχήθηκε και εκείνος για τον γιό μου. Να ζήσει κορίτσι μου και να τον δεις όπως θέλει». Και ξαφνικά κατάλαβα τι έκανε τον Ντίνο τόσο διαφορετικό στα μάτια μου. Ένα Σ(ιγμα) τελικό.

*Η Ρωξάνη Βασιλειάδου είναι δημοσιογράφος