#Είχε η μικρή Δανάη από την αρχή της σχολικής χρονιάς ανακοινώσει στους δικούς της ότι αγαπάει έναν συμμαθητή της που τον λένε Αλή, είναι ο καλύτερός της φίλος και όταν μεγαλώσει θα τον παντρευτεί. Είχε κάτι πάει να ρωτήσει η γιαγιά, την είχε όμως αγριοκοιτάξει η κόρη της και μάνα της Δανάης. Είχε δοκιμάσει να ψαρέψει τη μικρή, αλλά το μόνο που έμαθε για τον Αλή, εκτός ότι «είναι όμορφος και πολύ έξυπνος», ήταν πως οι γονείς του ήρθαν από την Αφρική.
#Τον είδε και ξαφνιάστηκε.
Δεν ήταν Άραβας, όπως είχε φανταστεί, ακούγοντας ότι στο σχολείο είναι γραμμένα καμιά δεκαριά παιδιά από την Αίγυπτο και κάποια άλλη χώρα της Βόρειας Αφρικής. Έτσι, όταν τον είδε να τρέχει ανάμεσα στα άλλα πιτσιρίκια ξαφνιάστηκε: ένα τρισχαριτωμένο, είναι αλήθεια, αγοράκι, αλλά μαύρο αφρικανάκι, όχι Άραβας σίγουρα, σαν Νιγηριανός ή Κενυάτης ή κάτι τέτοιο.
#Για να κρύψει την έκπληξη, έκανε κάμποση ώρα πως δεν τον βλέπει. Η μικρή χοροπηδούσε δίπλα της με ενθουσιασμό και φώναζε «μα να τος, αυτός εκεί πέρα, να εκεί, σου λέω, να τος πάλι. Μα, δεν βλέπεις, γιαγιά;» και τον έδειχνε, «Να τος, να τος!». «Α, ο μαυρούλης», είπε κάποια στιγμή αμήχανα η γιαγιά. «Όχι ο γάτος, βρε γιαγιά! Στ΄ αλήθεια γι΄ αγόρι σου μιλάω», είπε το κοριτσάκι με έντονη κριτική έμφαση.
Ανάμεσα στα πιτσιρίκια έτρεχε πράγματι ένα κατάμαυρο γατί. Η γιαγιά αποσβολώθηκε. «Εκείνο το παιδί εκεί. Αυτός με τον πράσινο σκούφο. Επιτέλους! Ναι, αυτός!». Σταμάτησε να χοροπηδάει και γύρισε μ΄ ένα αστραφτερά μεγάλο χαμόγελο: «Λοιπόν, πώς σου φαίνεται;». Η γιαγιά έμεινε μέρες αναστατωμένη με τη μικρή Δανάη που βλέπει (ακόμα) τα χρώματα αλλιώς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου